Kuku & Yai

Zondagavond 19 juni
Kelly en ik waren op dat moment in Biharamulo bij Maud en Coco (2 vriendinnen uit onze cogroep, die dus ook in Tanzania een tropencoschap lopen), om te kijken hoe zij t daar vertoeven. Alle vier waren we erg moe van het leuke weekend in Mwanza, maar het voornemen om een luie avond te houden en vroeg te gaan slapen, ging al snel overboord. Na een uitnodiging van een non dat we op haar feest moesten komen, zaten we namelijk rond een uur of half 7 braaf op een stoel tussen haar familie en vrienden. Erg leuk om mee te maken, want zo was er een heel cadeau ritueel met dansen, we hebben heerlijk gegeten (na wat smeekbedes van de non dat we moesten blijven eten, we voelden ons nogal bezwaard) en hierna hebben we de dansende menigte met plezier vanaf de zijlijn aanschouwt (ja we zouden voor gek staan tussen al die soepele vrouwen-, maar ook mannen- (!) heupen). Uiteindelijk hebben we toch nog redelijk op tijd het feest kunnen verlaten, en heeft de non op eigen initiatief gezegd dat we haar cadeau de dag erop wel langs konden komen brengen (haha, die we dus nog moesten kopen..). Al met al erg grappig om eens mee te maken! We waren wel echte ere gasten, want we kregen als een van de eerste een stukje cake en ook mochten we tegelijk met haar familie naar het buffet toe. Dit voelde natuurlijk nogal maf.

Maandag en Dinsdag, 20 en 21 juni
Deze twee dagen liepen Kelly en ik mee in het ziekenhuis bij Maud en Coco. Na de morning prayer en overdracht, waar wij ook nog even werden voorgesteld aan al het ziekenhuispersoneel, vertrokken we naar de kinderafdeling. Hier hebben Maud en Coco de afgelopen weken hard gewerkt, en dat ook nog eens zonder supervisie. Ook deze twee dagen ontbrak het aan goede hulp van een arts, maar gelukkig liep er wel een goede arts op een andere afdeling rond, die we in geval van nood toch even aan zijn jas konden trekken. Het ziekenhuis is kleiner dan die in Rubya, maar ze hebben ook veel minder personeel. Wel liep er een opvallend goede verpleegkundige rond op de kinderafdeling, die tenminste de noodzaak van veel dingen wel goed inschat. Helaas hebben we die 2 dagen erg zieke kindjes gezien, iets wat Kelly en ik nog niet eerder hadden meegemaakt, aangezien we alleen nog maar volwassenen hebben gezien in Rubya. Zo kwam er een heel erg benauwd en zwaar ondervoed kindje binnen op de afdeling. Direct zijn we met zuurstof en antibiotica gestart, maar we waren ter plekke wel erg bang dat het naar ademsnakkende 8 maanden oude baby’tje het niet zou halen. Moeder liep al 2 weken met een doodzieke baby rond, wat natuurlijk erg frustrerend maar ook erg sneu is, want dat betekend vaak dat ze zo weinig geld hebben dat ze pas op het allerlaatste moment komen. Uiteindelijk bleek het kleine ventje malaria te hebben. Ik hoop dat hij nog leeft. Maar zo waren er nog meer ernstig zieke kindjes, waar we soms voor mijn gevoel maar weinig voor konden betekenen.
De werkdagen waren langer dan in Rubya, maar dat kwam voornamelijk doordat we de afdeling alleen moesten doen (wat Maud en Coco dus al een heel aantal weken doen!). Nadat we klaar waren, hebben we op maandag nog een tour door Biharamulo gehad (het is een stuk groter dan Rubya, met veel winkeltjes en er zijn wat meer Westerse producten te vinden. Ook hebben ze een geasfalteerde weg dwars door Biharamulo heen lopen, wat in Rubya nergens is te bekennen en je eerst 50 min over zandwegen met kuilen moet rijden. Ik vond het erg leuk om te zien en het is een mooi dorp met veel leven in de brouwerij) en hebben we ’s avonds spelletjes gespeeld. Op dinsdag waren we nog later klaar waardoor we gelijk naar een restaurantje zijn gegaan en daar hebben gegeten. ’S Avonds hebben we weer gezellig spelletjes gedaan.

Woensdag 22 juni
Dit was onze uitslaap-/reisdag. Na ’s ochtends op zijn Tanzaniaans de ochtend door te brengen zijn we, nadat we wat groenten voor in Rubya hadden ingeslagen, op zoek gegaan naar een dalla dalla richting Muleba. Al snel vonden we de juiste dalla dalla, ditmaal hadden we geluk want hij was een stuk luxer dan alle andere dalla dalla’s die we tot nu toe hadden getroffen (ik moet wel zeggen dat het begrip luxe hier heel erg relatief is). De dalla dalla had zelfs een tv schermpje waar een muziek clip met kei hard Tanzaniaanse muziek op werd gespeeld (wat ons betreft veel te hard, je kon elkaar niet meer verstaan). Doordat de ramen wat hoger waren, konden we goed naar buiten kijken. De weg van Biharamulo naar Muleba rijdt dwars door een wildpark heen, waardoor we een hele poos naar buiten hebben gestaard en bij elke aap elkaar luid inseinde (de rest van de bus zal wel hebben gedacht, ‘wazungu..’). Erg mooi om te zien! Na 2 uurtjes rijden kwamen we in Muleba aan waarna we na een uur taxi met onze 8 voeten weer veilig in Rubya stonden. Helaas deden we bij thuiskomst een vervelende ontdekking.. We troffen Kuku, onze lieve huiskip, dood aan onder een afwas tijl in een plasje bloed en Yai was onvindbaar. Waarschijnlijk zijn ze gepakt door roofvogels. Hoe de afwastijl zo netjes over Kuku heen lag is ons nog steeds een raadsel, maar het was erg zielig om te zien.. Nu zijn Kelly en ik dus weer kiploos. Pff, pole sana voor Kuku en Yai (dat zeggen ze hier als iemand iets vervelends heeft meegemaakt of bijvoorbeeld veel pijn heeft. Als een soort van sterkte).
Na een rondleiding door Rubya en Nyakelembe, hebben we de dag weer met spelletjes afgesloten. Hoezo ‘Bonanza’ verslaafd?

Donderdag 23 juni
Maud en Coco gingen met mij en Kelly mee het ziekenhuis in. Na de morning prayer hebben we ze kennis laten maken met het donderdagochtend ritueel hier in Rubya, waar zoals ik eerder al eens vertelde, altijd het gras wordt gekortwiekt door het gehele ziekenhuis. Behalve door mij en Kelly, wij maken het gras meer kapot dan kort. Ook Maud en Coco bakte er ondanks alle inspanningen niks van met de platte hockeysticks, maar we hadden wel lol. Hierna is Maud met mij een chaotische ronde (niet door ons toedoen) op de male ward gaan lopen, waar helaas goede supervisie ontbrak. We hebben ons behoorlijk aan verpleging geïrriteerd en ook hebben we wat bizarre taferelen aanschouwd (zo wilde een man met in onze ogen een delier –hij was erg verward- naar huis, wat al door een andere arts was goedgekeurd. Echter liep hij rond zonder broek en wilde zijn katheter eruit trekken. Reactie van ziekenhuispersoneel was de man te gaan slaan (Maud dacht in het begin dat de verpleegkundige zijn echtgenote was, wat het tafereel nog een tikkeltje maffer maakte haha). Het liep met een sisser af en nadat we zijn haldol wat hebben opgehoogd zagen we er bij thuiskomst ook wel de lol van in –veel anders kun je hier toch niet doen-). ’S Middags zijn we met zijn vier een wandeling door het dal gaan maken, wat erg gezellig was (zoals de hele week al was!). Tijdens het naar boven klimmen hebben Maud en ik nog een ware Tanzaniaanse cover verzonnen op een te-slecht-voor-woorden-Nederlands-liedje (op aanvraag kunnen we er zelfs een toepasselijk dansje bij doen). ’S Avonds zijn we nog uit eten geweest in het enige restaurantje hier in Rubya, waar we in totaal voor 6 euro inclusief fooi, met zijn vieren hebben gegeten en gedronken. Zoals Kelly zo mooi verwoorde, je kunt hier met zijn 4 uit eten voor een pot Nutella.

Vrijdag 24 juni
Vandaag kwam Maud mij weer versterken op de mannen afdeling. Na een dag vol irritaties (zo was er onder andere een man met suikerziekte, wie met een veel te laag suikergehalte op zijn bed zat te wachten totdat verpleging hem prikte, zodat hij daarna kon eten. Verpleging was hem vergeten. Hierna was ’s Middags zijn suiker veel te hoog (>33,3), echter was een uur na het doorgeven van de behandeling nog geen insuline gegeven door verpleging. Ai ai ai, wat waren Maud en ik boos), hebben we Maud en Coco nog het ziekenhuis geshowd en zijn we nog lekker chill in de achtertuin gaan zitten, naar de apen gaan kijken die hier vaak in de bomen zitten. De week hebben we afgesloten zonder elektriciteit, maar met veel gezelligheid. Want dat was het deze week met zijn 4 zeker!

Zaterdag 25 juni
Na oog in oog op nog geen halve meter te hebben gestaan met een aap (lees: ik in de keuken, hij aan de andere kant van het raam), zijn we op de rots bij het uitzicht achter het huisje gaan ontbijten. Hierna hebben we een taxi naar Muleba genomen, waar we helaas afscheid hebben moeten nemen van Maud en Coco, Kelly en ik zullen ze missen! Verder zijn we de zaterdag doorgekomen door op de markt te slenteren op zoek naar goeie tomaten en heb ik Kelly met succes overgehaald om weer te gaan rennen. ’s Avonds hadden we nog steeds geen elektriciteit, nogal onhandig want het brood was mislukt waardoor we eigenlijk een nieuw brood wilden bakken.

Zondag 26 juni
Vroeg op, want vanmorgen wilden we naar de kerk. We zeggen hier tegen mensen die er naar vragen dat we katholiek zijn, omdat ze hier niet snappen als je zegt dat je niet bent gedoopt, maar ook geen moslim bent of een ander geloof hebt. Dus zo zaten we vanmorgen om half 8 op de harde kerkbanken, die net zo vol werden gepropt als de gemiddelde taxi of dalla dalla. Er werd veel door het koor gezongen, wat we erg leuk vonden, helaas duurde de rest van de mis erg lang met onverstaanbaar Swahili en waren we om kwart voor 10 weer verlost (sorry, het duurde erg lang om naar gebrabbel te luisteren en het was letterlijk een once in a life time, maar desalniettemin wel leuk om een keer gezien te hebben). Vanmiddag hebben we afgesproken om met iemand naar zijn opa in het dal te wandelen, ik voel me alleen niet zo lekker, dus het is nog niet zeker of het plan door gaat. Verder kijken Kelly en ik met een lach op ons gezicht terug op de afgelopen week!