Ieeeeeee! (meer dan 1x..)

Er is weer een week voorbij, tijd voor een nieuwe update! Oja pap, nogmaals een fijne vaderdag :-)!

Maandag 13-6, Dinsdag 14-6
Maandag hadden Kelly en ik besloten te wisselen van afdeling. Ik dus naar de male ward, Kelly naar de female ward. Zo gezegd zo gedaan en die ochtend stond ik naast een net afgestudeerde Medical Officer de ronde te lopen. Heel leuk, want hij is redelijk jong (29), weet veel, werkt super hard (hij had van zondag op maandag wel 24 uur niks gegeten door zijn zware dienst van het weekend, ik snap nu wel waarom hij zo dun is) en als ik vragen heb kan ik ze altijd stellen (dus na elke patiënt vraag ik even om zijn goedkeuring over het beleid wat ik heb bedacht, dat vind ik fijn). Op de male ward liggen veel erg zieke patiënten (een groot gedeelte ook erg jong) maar ook veel patiënten met de meest vieze wonden die elke dag opnieuw verbonden moeten worden. Ook moeten er bij de meestal enorme wonden vaak een necrotomie worden verricht, waarbij de dode huid wordt weggesneden. Stinkt meestal erg en ik kan niet zo goed tegen vieze geurtjes in combinatie met een akelige wond, maar gelukkig heb ik mij staande weten te houden (overigens is dit geen werk wat ze aan de coassistenten overlaten, gelukkig). Maandag heb ik nog mee geholpen met een teen amputatie, onder lokale verdoving. Iets wat dus in Nederland onder algehele anesthesie wordt verricht, gebeurd hier met een plaatselijke verdoving. Toch wel akelig idee. Dit werd overigens op de minor theatre verricht, waar kleine ingrepen worden gedaan met assistentie van een OK assistente. Deze OK assistente, Agri, is super aardig en nodigde mij direct uit om een keer bij haar langs te komen. Heel lief!
Het werk op de male ward bevalt mij dus goed, ik zie zelf wat patiënten en dit keer dus met goede supervisie! Overigens is het niet heel druk op de afdeling en ben ik maandag en dinsdag beide dagen lekker vroeg klaar geweest. ’S Middags konden Kelly en ik daardoor beide wat meer luieren en zijn we op dinsdagmiddag nog wezen rennen. Ook hebben we nog een rok en blouse en tas laten aanmeten bij de naaister in Nyakelembe. Ben benieuwd naar het resultaat!

Woensdag 15-6
Na de morning prayer zijn Kelly en ik naar het CTC gebouwtje gelopen, waar normaal gesproken alle HIV patiënten worden behandeld en gecontroleerd. Vandaag zouden we namelijk op Outreach mee gaan naar een dorpje op een uur reizen (wat voor de patiënten van daar te ver weg en te duur is om te reizen) om daar HIV medicatie voor te schrijven en uit te delen. Na op zijn Tanzaniaans een behoorlijke tijd te hebben gewacht, bleek dat de arts met wie wij de afspraak hadden gemaakt op safari was (wat overigens ook kiswahilli voor reizen is, maar hij had dus overduidelijk vakantie), maar konden we wel mee gaan met de verpleegkundigen van de CTC. Na nog meer wachten en zelfs nog even naar huis te zijn geweest, konden we dan eindelijk met een busje van het ziekenhuis richting Bungungunzi vertrekken. Na een hobbelige (zoals gebruikelijk) rit, kwamen we aan bij een overvol gebouwtje waar ontzettend veel mensen (van jong tot oud) op ons stonden te wachten. Kelly en ik hadden zoals gewoonlijk weer behoorlijk wat bekijks, maar het begint te wennen. En gelukkig deed niemand raar maar staarde ze vooral. Schijnbaar is het gebruikelijk dat ze eerst nog in het dorpje chai (thee) gaan drinken en gaan ontbijten. Dus wij zijn mee gegaan (alles lekker pole pole, langzaam dus) en hebben ons aan de veeeeeel te zoete chai schuldig gemaakt (hij was niet te drinken, maar je kunt niet echt zeggen ‘hapana sukari’ aangezien ze de suiker al met bakken van te voren in de grote thermoskan gieten). Hierna begonnen we aan de hele drukke ochtend. We kregen al snel door hoe de HIV medicatie werkte, want het werk bestond eigenlijk vooral uit wat Swahili zinnetjes opdreunen waarna je gewoon hetzelfde recept voorschreef als er vorige maand was gedaan. Soms twijfelde ik wel of het wel het goede medicijn was, maar aangezien de arts er niet was om die vraag te beantwoorden en de verpleegkundige dan dacht dat het wel OK was, zijn we gewoon als kippen zonder kop gaan voorschrijven en doosjes uitdelen. Best nog wel wat werk per patiënt, aangezien we in het begin nog niet helemaal wegwijs waren in de duizenden verschillende doosjes, maar gelukkig kwam er al snel meer handigheid. Na een uurtje bekroop mij dan ook een heel bekend lopende band gevoel en hebben we als een stel magazijnwerkers alle dossiers uitvoerig ingevuld en rijen mensen weggewerkt (wie overigens allemaal super geduldig vanaf ’s ochtends vroeg stonden te wachten). Voor mijn gevoel lag het werktempo van Kelly en mij behoorlijk veel hoger dan die van de meeste om ons heen, en we waren dan ook om half 3 al klaar. Bij navraag zeiden ze altijd rond die tijd klaar te zijn, maar ergens geloof ik dit niet zo gezien het lantefanter tempo waarop ze werkte (ze namen overigens geen pauze, wat wel opviel). Thuis waren we bekaf, maar toch was het natuurlijk wel erg leuk om eens te zien hoe dit werk gaat en het geeft je ook wel een goed idee hoeveel mensen er wel geen HIV/aids hebben en in welke mate er nu iets mee wordt gedaan (wat ik wel erg goed vond, want de medicatie is gratis en op deze manier erg toegankelijk!).
’S avonds aten Kelly en ik rijst met wortel, paprika en kool met door mijn toedoen veel te veel peper. Ik vond het niet te eten en had een half bord op, Kelly vond het gelukkig wel enigszins te doen. Hierna ging ik naar Agri en ik nam Kelly ook gezellig mee (zij kenden elkaar nog niet echt, maar hoe meer zielen hoe meer vreugd). Agri woont in een van de zusters compounds, waar verpleging in een groot gebouw woont maar wel een eigen ruimte heeft. Bij binnenkomst in haar piepkleine appartementje bleek dat ze voor ons had gekookt (shit, net nadat we hadden gegeten). Iets van Kasave, had ik nog nooit op. Tijdens het opscheppen fluisterde Kelly mij nog ‘niet teveel vlees’ (dit vertrouwen wij niet zo, je weet maar nooit), waarbij ik, in de veronderstelling dat de stukken vlees stukken kasave waren, ons dus 2 flinke stukken had opgeschept. Eenmaal in mijn mond bleek het om een groot stuk taai niet door te bijten vlees te gaan en terwijl ik met eens scheef oog naar Kelly keek, zag ik ook haar wang verdacht lang inhoud hebben. De chai (weer veel te zoete thee) was nog veel te heet dus met veel moeite heb ik het weggekeken. Ik dacht nog ‘shit’ terwijl ik naar het andere stuk op mijn bord keek, want ja, iets laten staan vonden we niet netjes. Dat stuk heb ik tot het laatst bewaard en heb eerst hetgeen opgegeten wat wel echt Kasave was. Terwijl ik mijn Kasave at, herkende ik plots wat rare bobbels in het stuk vlees, wat verdacht veel op gyri (hersengroeven) leken. Kelly en ik zaten dus hersenen te eten! Gatverdamme. Echte delicatesse hier maar jezus wat was dat vies zeg. Naja, weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen (voel me nog steeds vies). De gefrituurde sprinkhanen die we er ook bij aangereikt kregen, vielen hierdoor wel behoorlijk mee (overigens nog steeds niet te eten).
Hierna zijn we nog even wat gaan drinken bij Kam, de chauffeur van het ziekenhuis wie altijd met de coassistenten om gaat. Beide visites erg gezellig en gelukkig dus maar 1 waar ons hersenen werd voorgeschoteld.

Donderdag 16-6
Donderdag keerden we weer terug naar onze afdelingen. Eenmaal op de male ward, bleek de patiënt waarbij maandag nog een teen was geamputeerd, nog een teenamputatie te hebben ondergaan. Ditmaal echter helemaal zonder verdoving. Dat ging wel prima gaf de MO aan. Heel bizar, want dit moet ongelooflijk veel pijn hebben gedaan, ondanks dat het al voor een deel was afgestorven. Verder nog veel andere zieke patiënten gezien, waar je behalve wat onderzoek en wat antibiotica geven, niet veel voor kunt doen. Ook nog een moeder en jongen van 19 laten gaan, wie geen geld hadden voor een dure behandeling in een ander ziekenhuis. Heel maf gevoel, want als die jongen niet wordt behandelt voor zijn ziekte, zou hij denk ik niet lang meer leven. De moeder moest wel beloven dat ze nog naar het gespecialiseerde ziekenhuis zou gaan, maar ergens weet ik wel dat ze dit waarschijnlijk niet gaat kunnen. Erg sneu.
‘S middags waren Kelly en ik vroeg klaar en zijn we met de taxi (wederom overvol) door het rode zand vertrokken naar Biharamulo, en hebben halverwege in Muleba een daladala gepakt. Zo kwamen we rond 5 uur aan bij Maud en Coco, wie in Biharamulo hen coschap lopen en een erg leuk huisje hebben waar ze deze 3 maanden in leven. We zouden de dag erop naar Mwanza vertrekken, iets wat vanuit hun veel handiger te reizen is, maar om half 6 ’s ochtends zou de bus al vertrekken dus gelukkig konden we bij hen blijven eten en slapen zodat we met zijn 4 de reis naar Mwanza konden vervolgen. Na het eten heeft Maud nog heel dapper met een glas een hele grote kakkerlak gevangen, die ze in de wc wilde doorspoelen, om een plaag te voorkomen. Echter hoorde we opeens een gil uit de wc (ik ben nog nooit zo snel op een bank gesprongen) en hierna opeens een hoop glas gekletter. Het beestje was schijnbaar tegen het glas omhooggeklommen en zat op haar hand. Van schrik liet Maud het glas vallen (logisch), welke precies in de wc kapot viel. Coco had de gevallen kakkerlak nog in de wc kunnen scheppen (al snel bleek dat de kakkerlak redelijk kon zwemmen..), waardoor we vervolgens met een pollepel zonder al te veel succes hebben geprobeerd het glas uit de wc te vissen zodat we konden doortrekken. Ik had nog voorgesteld het beestje eruit te scheppen en op straat te leggen, maar om een plaag te voorkomen moest hij toch echt verdronken worden. Uiteindelijk hebben we (nee ik had hierin niks betekend trouwens) de kakkerlak uit de wc gevist, het glas er een voor een uit gehaald en hierna uiteindelijk een plaag kunnen voorkomen door het beestje in de wc door te spoelen.

Vrijdag 17-6
’S Ochtends vroeg vertrokken we naar Mwanza. Na een lange hobbelige busrit in gelukkig wel een grote bus, kwamen we ‘s middags rond 12 uur aan in Mwanza. Een erg grote stad, waar Kelly en ik op de heenweg (naar Rubya toe) dus al eens waren geweest. Eenmaal hier hebben we een hotel gepakt, en zijn we in een hotel gaan lunchen, hebben we bij een chique hotel gezwommen en zijn we ‘s avonds in het gezelschap van nog meer studiegenootjes waar we het altijd goed mee kunnen vinden, die in omstreken hun coschap lopen, Indiaas gegeten. ’S Avonds zijn we nog uit geweest, ook wel leuk maar helaas was het erg rustig.

Zaterdag 18-6
Na een ontbijtje waarbij Coco en ik voor twee hebben gegeten aangezien Maud helaas ziek was, zijn we naar de Masai market gegaan met zijn 7-en. Hierna nog wat rondgelopen door Mwanza en zijn we naar de U-turn geweest, een hele grote winkel met allemaal westerse spullen. Erg handig, want nu kunnen Kelly en ik iets vaker pasta maken met de ingeslagen tomatenpurree en pasta. Aan het eind van de middag, zijn we nog naar het zwembad geweest en hebben we nog lekker gegeten. Helaas was Maud de hele dag behoorlijk ziek, en kon ze er niet bij zijn. We hebben haar wel vaak gecheckt en nog wat ORS gekocht, maar helaas mocht dat die dag niet baten. ’S Avonds hebben we ook nog geprobeerd fatsoenlijke lakens te regelen (die hadden Maud en Coco niet, waardoor Maud nu noodgedwongen onder een fleece deken in 35 graden lag), en na veel uitleggen en uitbeelden dat ze zonder deken moesten slapen en de hotelmedewerkster ons er eigenlijk ook nog voor wilde laten betalen, kwam gelukkig een man van het hotel mee naar boven om ons een strijkijzer (!) aan te bieden. Haha, totaal misverstand dus..

Zondag 19-6
‘S Ochtends vroeg moesten we weer terug, op weg naar Biharamulo (Kelly en ik gaan deze week Biharamulo eens bekijken en zien hoe Maud en Coco het hier hebben). Helaas bleek de bus vol te zijn dus moesten we met een bus naar een voor ons onbekend dorp. Na een paar uur in een bus te hebben gezeten waar een raam kapot was dus ik het super koud had, kwamen we in het voor ons onbekende dorp aan, waar ze waarschijnlijk nog nooit een Mzungu hadden gezien, want we werden meteen omsingeld en van alle kanten wilden ze wat van ons (er zat zelfs een dorpsgek tussen wie tegen ons begon te schreeuwen). Er was ook nog een erg volhoudende jongen die perse mijn nummer wilde, ondanks dat ik hem in zin 1 van mij al voorloog getrouwd te zijn. Op een gegeven moment begon hij mn gezicht zelfs aan te raken, waarop ik wel erg boos werd en een andere jongen (die ons heel behulpzaam de goede bus had gewezen) hem boos vertelde weg te gaan. Laterna kwam die engerd mij nog zijn nummer in een briefje geven, waar natuurlijk de rillingen mij van over mijn rug liepen. De meeste hier zijn erg volhoudend, want ik was niet de eerste van ons die werd belaagd (Coco heeft gisteren zelf iemand recht in zijn gezicht gezegd irritant te zijn, maar helaas bleef hij volhoudend naar haar toe komen tijdens het uitgaan). Gelukkig zaten we uiteindelijk in een overvolle DallaDalla (lees: 12 stoelen en 24 mensen, waaronder 3 peuters en 1 obesitas persoon) richting Biharamulo. Hierbij kwam ook nog een zandstorm in de auto kijken, aangezien de achterklep niet helemaal dicht kon en de ramen gewoon openstonden. Vrouwen met donker krul haar waren plots blond en hadden een laag lichte foundation op. Ikzelf leek opeens een stuk bruiner. Op het moment dat je denkt dat het niet voller kan, gaat een redelijk vol persoon ook nog half op de schoot van Coco zitten, maar gelukkig had het dalla dalla personeel al snel door dat dat dus echt niet pastte. (waarschijnlijk doordat zelfs de echte Tanzanianen aan het lachen waren, al weet ik niet zeker of dat komt doordat wij zo hard lachten om het belachelijke tafereel. Ik ga nooit meer zeuren over een ‘volle’ NS of Veolia). Gelukkig kwamen we uiteindelijk heel aan (overigens na nog een taxi te moeten hebben genomen, waarbij we ons record van 8 mensen hebben verbroken naar 9 mensen in een normale 5-persoonswagen) en heb ik mij net kunnen ont-oempa-loempa-en in de douche. Deze week draaien we 2 dagen met Maud en Coco mee (erg veel zin in!) en daarna gaan zij met ons mee naar Rubya. Ben erg benieuwd, tot nu toe bevalt Biharamulo in ieder geval al erg goed en hebben we het erg gezellig!