Alles went, zelfs...
Door: Chrissy
Blijf op de hoogte en volg Chrissy
03 Juli 2016 | Tanzania, Muleba
Zondag middag 26 juni
Ondanks dat ik me niet zo lekker voelde, ben ik die middag toch met Kelly en een jongen die we uit de taxi kende (wie in het ziekenhuis werkt) meegegaan naar zijn opa en oma, die ergens tussen de bananen plantages woonde (waar overigens verbazingwekkend veel huisjes her en der staan). Na een korte wandeling gingen we eerst even bij zijn oom langs, wat de administrator van het ziekenhuis bleek te zijn. Best wel ongemakkelijk om daar opeens ongevraagd binnen te staan, maar achteraf gezien was het leuk. Daarna zijn we naar zijn opa en oma gewandeld, kregen we als de enige in de ruimte thee met broodjes voorgeschoteld (de rest kijkt dan hoe je het opeet, wederom ongemakkelijk, maar ik denk dat dit Tanzaniaans gebruik is ofzo want we hebben er nog naar gevraagd of zij niks wilden maar nee wij moesten het eten), en nam zijn oma ons mee naar een school die een heel stuk is gebouwd, maar sinds het geld op is voorlopig niet meer kan worden afgemaakt. Er hebben nu 2 klassen les, de rest kan er niet in. Was interessant om allemaal te zien, en ook erg leuk om zo kennis te kunnen maken met het echte Tanzaniaanse leven. Een minpuntje was de hoeveelheid dronken mensen die zich op zondagen te goed doen aan zelf gebrouwen alcohol.
Maandag 27 juni t/m vrijdag 1 juli
Deze week stond ik nog een weekje op de male ward en Kelly op de female. We raken toch wel gewend aan de in-Hollandse-ogen-bizarre-taferelen. En gelukkig zie je hier natuurlijk ook succes verhalen. Zo was er een man eind vorige week binnen gekomen met een ‘poisoning’ en was comateus (hij had zichzelf vergiftigd met insecticiden, stiekem komt depressie hier best veel voor denk ik). Maar op vrijdag liep hij (wel na een week ondersteunende medicatie) plots weer met begeleiding rond op de gang en zat hij een warm gerecht met matoke (=groene bananen die voornamelijk in deze streek van Tanzania groeien) te eten. Waarschijnlijk is hij nu naar huis om verder op te knappen. Ook raken we steeds meer gewend aan het Swahili spreken (helaas is luisteren daarentegen toch andere koek, dus als je een vraag stelt en je krijgt een verhaal terug kan ik maar flarden meekrijgen), kunnen we 1 woord Kihaya (een taal die mensen hier ook spreken, en sommige daarvan geen kiswahilli. Vergelijk het met Fries en Nederlands, dus als iemand Kihaya spreekt heb ik, en meerderen met mij, een probleem), raken we steeds meer gewend aan de starende blikken, zijn we blij met ‘maar’ 6 mensen in 1 taxi, wordt ik ietsje minder Mzungu door de zon hier (met de nadruk op ietsje), wordt Kelly steeds vaker voor Chinees aangezien (hahahhaha, snappen we zelf ook niet helemaal..), worden we makkelijker in zo’n beetje alles (‘oo de wc lamp is kapot? Nouja, dan maar met hoofdlamp op naar het toilet’, ‘Ooo het water doet het niet! Naja hoeven we de afwas gelukkig niet te doen’, ‘Oo het twee-pits-gasstelletje heeft een kapotte pit? Naja, dan geven we dat nog wel een keer door’), zijn we super blij als we een mooie grote paprika, ui, kool, wortel of tomaat zien, vinden we het handje-vast-houden (wat een heel aantal mensen hier doen) stiekem wel leuk, raken we gewend aan het steevast ‘habari’ als je iemand tegenkomt, worden we steeds beter in handschrift ontcijfering (ja, ze schrijven hier heel anders dan in NL, al vraag ik me af of ze elkaars handschrift echt kunnen lezen), is hardlopen over losse stenen en een éen-voet-breed-paadje bijna piece of cake, lachen we bijna als de elektriciteit uit valt, heeft de warmte en het zand ons inmiddels voorzien van een ware stro-haar coupe, vergeten we bijna het gevoel van geen zand tussen je tenen en blijft ons tegenwoordig de stank op de afdeling onopgemerkt. Ja we raken dus ingeburgerd!
Ook hebben we maandag kennis gemaakt met de vrouw van een dokter hier in het ziekenhuis. Hij heeft namelijk 4 jaar geleden iets met een van onze voorgangers, een coassistent, gekregen, zijn ze afgelopen jaar getrouwd en deze week is ze hier in het ziekenhuis begonnen met werken! Ze is heel aardig, het is natuurlijk erg leuk dus om nog een Hollander hier te hebben en ook erg handig aangezien zij hier alles al kent. Zo zijn we vrijdag met haar, haar man (dus dokter in het ziekenhuis) en een vriend van hen, uit geweest in Muleba. Was erg leuk, die vriend was ook erg leuk en aardig, alleen bij het uitgaan zelf hadden Kelly en ik wel even de cultuurshock van ons leven. Want jezus, wat is dat anders dan in ons kikkerlandje zeg! IEDEREEN danst ONTZETTEND goed. Staan wij daar met onze houten heupen tussen een meute soepel dansende vrouwen, maar dus ook mannen! Toen we eenmaal gewend waren hebben we het wel erg leuk gehad en het was zeker voor herhaling vatbaar.
Zaterdag, 2 juli
We bleven slapen in een hotel in Muleba, uitgeslapen natuurlijk want het is weekend. Ondanks het kabaal heb ik nog wel een redelijke nacht kunnen slapen, Kelly iets minder. Daarna hebben we wat gegeten en na een speedronde over de markt in Muleba zijn we met volle tassen op zoek gegaan naar een taxi. Eenmaal gevonden zijn we na een flinke ruzie tussen taxichauffeurs in een record-lege-shared taxi (Kelly, ik, bestuurder, passagier en veel zakken met graan of iets) vertrokken naar Rubya. Verder hebben we die dag niet veel bijzonders gedaan, tulipumzika! Oja, ’s avonds heb ik nog wel met succes met bloem etc pizza weten te maken! (het duurde wel lang, mede doordat de elektriciteit even was uitgevallen).
Zondag, 3 juli
De dag is nog maar net begonnen, maar Kelly en ik zijn van plan om een flink stuk te gaan wandelen (iets wat je hier geweldig mooi kunt doen). To be continued!
Ondanks dat ik me niet zo lekker voelde, ben ik die middag toch met Kelly en een jongen die we uit de taxi kende (wie in het ziekenhuis werkt) meegegaan naar zijn opa en oma, die ergens tussen de bananen plantages woonde (waar overigens verbazingwekkend veel huisjes her en der staan). Na een korte wandeling gingen we eerst even bij zijn oom langs, wat de administrator van het ziekenhuis bleek te zijn. Best wel ongemakkelijk om daar opeens ongevraagd binnen te staan, maar achteraf gezien was het leuk. Daarna zijn we naar zijn opa en oma gewandeld, kregen we als de enige in de ruimte thee met broodjes voorgeschoteld (de rest kijkt dan hoe je het opeet, wederom ongemakkelijk, maar ik denk dat dit Tanzaniaans gebruik is ofzo want we hebben er nog naar gevraagd of zij niks wilden maar nee wij moesten het eten), en nam zijn oma ons mee naar een school die een heel stuk is gebouwd, maar sinds het geld op is voorlopig niet meer kan worden afgemaakt. Er hebben nu 2 klassen les, de rest kan er niet in. Was interessant om allemaal te zien, en ook erg leuk om zo kennis te kunnen maken met het echte Tanzaniaanse leven. Een minpuntje was de hoeveelheid dronken mensen die zich op zondagen te goed doen aan zelf gebrouwen alcohol.
Maandag 27 juni t/m vrijdag 1 juli
Deze week stond ik nog een weekje op de male ward en Kelly op de female. We raken toch wel gewend aan de in-Hollandse-ogen-bizarre-taferelen. En gelukkig zie je hier natuurlijk ook succes verhalen. Zo was er een man eind vorige week binnen gekomen met een ‘poisoning’ en was comateus (hij had zichzelf vergiftigd met insecticiden, stiekem komt depressie hier best veel voor denk ik). Maar op vrijdag liep hij (wel na een week ondersteunende medicatie) plots weer met begeleiding rond op de gang en zat hij een warm gerecht met matoke (=groene bananen die voornamelijk in deze streek van Tanzania groeien) te eten. Waarschijnlijk is hij nu naar huis om verder op te knappen. Ook raken we steeds meer gewend aan het Swahili spreken (helaas is luisteren daarentegen toch andere koek, dus als je een vraag stelt en je krijgt een verhaal terug kan ik maar flarden meekrijgen), kunnen we 1 woord Kihaya (een taal die mensen hier ook spreken, en sommige daarvan geen kiswahilli. Vergelijk het met Fries en Nederlands, dus als iemand Kihaya spreekt heb ik, en meerderen met mij, een probleem), raken we steeds meer gewend aan de starende blikken, zijn we blij met ‘maar’ 6 mensen in 1 taxi, wordt ik ietsje minder Mzungu door de zon hier (met de nadruk op ietsje), wordt Kelly steeds vaker voor Chinees aangezien (hahahhaha, snappen we zelf ook niet helemaal..), worden we makkelijker in zo’n beetje alles (‘oo de wc lamp is kapot? Nouja, dan maar met hoofdlamp op naar het toilet’, ‘Ooo het water doet het niet! Naja hoeven we de afwas gelukkig niet te doen’, ‘Oo het twee-pits-gasstelletje heeft een kapotte pit? Naja, dan geven we dat nog wel een keer door’), zijn we super blij als we een mooie grote paprika, ui, kool, wortel of tomaat zien, vinden we het handje-vast-houden (wat een heel aantal mensen hier doen) stiekem wel leuk, raken we gewend aan het steevast ‘habari’ als je iemand tegenkomt, worden we steeds beter in handschrift ontcijfering (ja, ze schrijven hier heel anders dan in NL, al vraag ik me af of ze elkaars handschrift echt kunnen lezen), is hardlopen over losse stenen en een éen-voet-breed-paadje bijna piece of cake, lachen we bijna als de elektriciteit uit valt, heeft de warmte en het zand ons inmiddels voorzien van een ware stro-haar coupe, vergeten we bijna het gevoel van geen zand tussen je tenen en blijft ons tegenwoordig de stank op de afdeling onopgemerkt. Ja we raken dus ingeburgerd!
Ook hebben we maandag kennis gemaakt met de vrouw van een dokter hier in het ziekenhuis. Hij heeft namelijk 4 jaar geleden iets met een van onze voorgangers, een coassistent, gekregen, zijn ze afgelopen jaar getrouwd en deze week is ze hier in het ziekenhuis begonnen met werken! Ze is heel aardig, het is natuurlijk erg leuk dus om nog een Hollander hier te hebben en ook erg handig aangezien zij hier alles al kent. Zo zijn we vrijdag met haar, haar man (dus dokter in het ziekenhuis) en een vriend van hen, uit geweest in Muleba. Was erg leuk, die vriend was ook erg leuk en aardig, alleen bij het uitgaan zelf hadden Kelly en ik wel even de cultuurshock van ons leven. Want jezus, wat is dat anders dan in ons kikkerlandje zeg! IEDEREEN danst ONTZETTEND goed. Staan wij daar met onze houten heupen tussen een meute soepel dansende vrouwen, maar dus ook mannen! Toen we eenmaal gewend waren hebben we het wel erg leuk gehad en het was zeker voor herhaling vatbaar.
Zaterdag, 2 juli
We bleven slapen in een hotel in Muleba, uitgeslapen natuurlijk want het is weekend. Ondanks het kabaal heb ik nog wel een redelijke nacht kunnen slapen, Kelly iets minder. Daarna hebben we wat gegeten en na een speedronde over de markt in Muleba zijn we met volle tassen op zoek gegaan naar een taxi. Eenmaal gevonden zijn we na een flinke ruzie tussen taxichauffeurs in een record-lege-shared taxi (Kelly, ik, bestuurder, passagier en veel zakken met graan of iets) vertrokken naar Rubya. Verder hebben we die dag niet veel bijzonders gedaan, tulipumzika! Oja, ’s avonds heb ik nog wel met succes met bloem etc pizza weten te maken! (het duurde wel lang, mede doordat de elektriciteit even was uitgevallen).
Zondag, 3 juli
De dag is nog maar net begonnen, maar Kelly en ik zijn van plan om een flink stuk te gaan wandelen (iets wat je hier geweldig mooi kunt doen). To be continued!
-
05 Juli 2016 - 09:56
Irene:
Lieve Chrissy,
Ik zie wel dat je al aardig ingeburgerd bent en steeds meer gewend raakt met de gewoonten van de cultuur daar. Grappig te lezen in het stukje van maandag (t/m vrijdag) , hoe je positief leert 'omdenken'. Je zou jouw voorbeelden zo door kunnen sturen naar 'omdenken.nl. Is overigens heel grappig ook, om elke dag dat soort uitspraken binnen te krijgen via de mail. Ik moet soms erg lachen om die uitspraken die ik via de mail weer binnen krijg. Je leert de dingen vanzelf positief te benaderen. Leuk dat je nu met de vrouw van de dokter van het ziekenhuis ook eens in het Nederlands kan praten. Het lijkt me inderdaad niet gemakkelijk om alles goed te verstaan en al helemaal niet als het dan ook nog eens een soort van dialect is. maar zo te lezen, vermaken jullie je nog steeds prima daar en kunnen jullie je goed redden. Dat is mooi om te lezen. Ga lekker zo door en blijf ervaringen op doen en blijf lekker positief genieten.
lieve groetjes, Irene
p.s. De jurk staat je overigens beeldig!
-
05 Juli 2016 - 12:10
Nathalie:
Hey Chrissy,
Ik ben even gaar van al dat lezen voor mijn onderzoek, dus neem even de tijd om hier alsnog een berichtje achter te laten.
Zijn jullie ook nog van plan om een keer jullie eigen drank te stoken, of laat je dat maar aan de echt Tanzanianen over, haha. Leuk dat jullie zo gastvrij worden ontvangen, lijkt net alsof jullie beroemd zijn op de manier waarop jullie verwend worden.
Wat fijn om te lezen dat jullie ook succesverhalen hebben, tot nu toe klonk het vaak niet al te positief ondanks alle moeite die jullie deden. Ook super fijn dat jullie nu een collega hebben die een beetje snapt wat jullie doormaken en jullie goed kan helpen.
Wel erg dat er dus ook nog "fries" gesproken wordt daar, maar misschien leer je daar dan ook nog wat woordjes van. Heb je nog genoeg zonnebrand over of ben je al genoeg mzungu af om niet meer te hoeven smeren.
Balen dat er vanalles kapot gaat daar, maar daar verzinnen jullie vast wel weer iets op.
Hopelijk heb je het dansen een beetje onder de knie tegen de tijd dat je terug komt, dan kunnen wij er hier ook van genieten.
Dat handje vasthouden moet je trouwens nog even een keer uitleggen, daar snap ik niet zo veel van. klinkt wel heel schattig overigens.
Ik ben inmiddels al over de helft van mijn stage!!! (lees ik ben heel blij). ik heb vandaag mijn eerste resultaat kunnen berekenen en het ziet er echt heel goed uit. verder heb ik ook mijn inleiding af, begint mijn methode vorm te krijgen, ben al voorzichtig met de resultaten begonnen en al gebrainstormt over de discussie. Voor mijn gevoel lig ik aardig om schema, alleen heeft mijn begeleider weinig tijd en ze gaat ook nog op vakantie dus moet zorgen dat ik zo snel mogelijk alles ga schrijven en uitrekenen dan kan ik in haar vakantie aan het engels werken en presentaties maken enzo. en dan ben ik klaar hopelijk!
Met hardlopen gaan we ook voorruit, gister 14km in de brandende zon gerend, ik ben ook eindelijk na aan die regen een beetje mzungu af, haha.
Tot snel weer,
Xxxxxxx
Nathalie -
05 Juli 2016 - 13:18
Loes:
Chrissy!
Ik heb nog geen reactie achtergelaten, maar ik lees alles natuurlijk wel!
Goed dat je steeds beter aan alles gewend raakt. En dat wordt kort haar als je eenmaal terug bent in NL ;). Geniet er nog van, voor je het weet is het alweer voorbij!
xx Loes -
05 Juli 2016 - 14:27
Mam En Pap:
Hallo dans talent,
Kan me voorstellen dat het even leek alsof ze topdansers hadden uitgenodigd om jullie in de maling te nemen. Als ik bovenstaande zo lees lijkt het erop dat je bij thuiskomst waarschijnlijk opnieuw een cultuurshock zult krijgen. Gehaast en gejakker in ons kleine overbevolkte landje en waar bijvoorbeeld mensen al klagen als de gemeente een stukje land verwaarloosd of een lantaarnpaal het niet doet...
Leuk dat jullie ook de tijd nemen om uit te gaan en op bezoek te gaan. Het gaat jullie allemaal als vanzelf af lijkt het.
Verder missen we jou natuurlijk en is 4 maanden toch echt wel lang! Het lijkt alsof het al maanden geleden is dat we jouw koppie live hebben gezien.
Van mam had je al gehoord dat Takkie ondertussen Tak is. Ze begint Brammetje al enigszins te evenaren.
Joyke is verder nog springlevend en nog superslanker als ze al was. Katten in de tuin worden nog met dapper schor geblaf weggejaagd.
Chrissy we zien uit naar je volgende blog telefoontje of app!
veel liefs,
mam en pap
-
05 Juli 2016 - 18:59
Nel:
Heej Chrissy.
Ik heb weer met veel plezier je verhalen gelezen.
Zo kun je heel gewone dingen die we hier normaal vinden daar erg gaan warderen, maar zo te lezen slaan jullie er goed door heen. En idd als jullie straks thuis komen zullen jullie weer even moeten aanpassen. Ook fijn de positieve dingen op jullie werk.
Hier gaat het weer gelukkig de goede kant op, minder regen en toch meer zon, in het weekend voorspellen ze lekker warm weer28 graden, dus dat komt wel goed. Volgende week zit je alweer op de helft. Voor mij gaat het snel maar voor Roy, je ouders en fam valt dit tegen natuurlijk.
Crissy, het ga je goed en tot het volgende verhaal.
Wellse greetssss. -
08 Juli 2016 - 23:23
Hans En Vera:
Lieve Chrissy,
Wat heerlijk om in een land te zijn waar de natuur zo uitbundig mooi is. En als je aan de warmte gewend bent lijkt het mij ook fantastisch om alweer een warme dag te beleven.
Fijn dat jullie je meer en meer aan kunt passen.
We genieten van je verslagen.
liefs van ons
Hans en Vera -
11 Augustus 2016 - 07:54
Jackelien :
Heeee Chrissy wat een leuke blog, al die indrukken geven mij een goed beeld van hoe het er daar aan de andere kant van de wereld aan toe gaat. Gaaf hoor.. Al die bijzondere (maar voor jou inmiddels gewoon) dingen die je meemaakt, goed dat je ze opschrijft hoor want dan vergeet je niets :) Liefs van mij x
