Karibu Nyumbani!

Inmiddels ben ik alweer 2 weken thuis. Precies 2 weken vandaag. Maar aangezien ik nog niks op internet had gezet over onze reisavonturen, dacht ik, ik plaats alsnog een verslag. Eerder had ik helaas geen tijd gehad, want door slecht plannen met een deadline die eerder was dan ik aanvankelijk dacht, heb ik de afgelopen 2 weken behoorlijk onder een steen geleefd (ja echt, als je mij nu een leuk nieuwsfeitje vraagt is er 99% kans dat ik geen idee heb waar je het over hebt), maar he grote verslag wat iedereen die op tropencoschap gaat moet maken, is afgelopen week eindelijk af gekomen (is dat überhaupt Nederlands? Naja, ‘gelukkig’ was het verslag in het Engels. Of eigenlijk niet gelukkig, want mijn Engels is zwaar achteruit gegaan na 4,5 maand voornamelijk sesamstraat Engels praten omdat de mensen het anders niet begrijpen). Inmiddels ben ik ook alweer anderhalve week bezig met mijn onderzoeksstage, ja het leven ging direct weer gewoon door. Helemaal gewend ben ik nog niet. Vooral de trein is een vervelend item in mijn dagelijkse routine, want al die zeurende mensen, die om niks zeuren, vind ik echt super kak. Maarja, ook dat zal wel weer wennen. En al het pole pole is ook alweer langzaam uit mijn lijf (pole pole = langzaam), want ik heb afgelopen week mijn persoonlijk record in snelste tijd te trein halen, weer verbroken. Maargoed, dit is geen verslag over mijn leven in Nederland, maar ik wilde hier graag nog even iets kwijt over onze reis avonturen (geen idee wie dit nu nog leest, aangezien ik het een beetje mosterd na de maaltijd vond om het nu ook nog op facebook te zetten).

Na Gombe (dat chimpansee park, ja ik schrijf het dit keer wel goed), zijn we zoals ik toen ook al aangaf na een veel te lange, met herhaaldelijk mens lancerende, busreis, in Mwanza aangekomen. De op twee naar grootste stad, waar we even heerlijk in ons ultieme budget hotel zijn bijgekomen (maar overdag gingen we de toerist uithangen in een duur hotel haha). Goed, hierna op safari met zijn 5en (Kelly & Stijn, Anna Janneke en ik).

Safari
4 dagen safari was het plan. Zo gezegd zo gedaan en zo zijn we 2 dagen door de serengeti getoerd, 1 dag bij de ngoro ngoro krater en 1 dag bij tarangyre park. Allemaal super mooi, we hebben de Big five allemaal gespot (oke, eerlijk is eerlijk, de neushoorn mag ik eigenlijk niet meetellen want die was niet groter dan een speldenknop, maar gezien is gezien!) en ook hebben we nog super veel andere leuke beesten gespot. Zo ben ik erachter dat naast de pinguin en de cavia, de zebra ook tot mijn lievelingsdieren behoort. Zo’n maffe, dom-uitziende, gestreepte ezels, die ook nog es ontzettend schattig kunnen zijn als ze door het zand heen rollen en er ontzettend dom uitzien als ze dichtbij een leeuw lopen (gelukkig zijn ze stiekem erg slim, want ze weten dat leeuwen lui zijn dus dat ze gewoon niet binnen een straal van 20 meter moeten komen). Nouja, mijn fotocamera staat er vol van (helaas ten koste van een groep enorme mooie olifanten, waar we praktisch met de auto 3 meter vandaan hebben gestaan en onze lunch naast hebben gegeten). Verder hebben we ook nog heel vet over nijlpaarden heen gelopen (soort loopbrug over een nijlpaarden poel, best eng maar ook heel erg indrukwekkend). En zo hebben we nog veel meer indrukwekkende beesten gezien. Helaas heb ik de nare eigenschap in slaap te vallen in bewegende voertuigen, dus heb ik ook nog even regelmatig tijdens de safari een uiltje geknapt (ze maakte me wakker als we voorbij beesten kwamen). ’S Avonds werd er lekker voor ons gekookt en sliepen we in tenten, in het park. Maar, beesten konden dus wel de ‘camping’ op, dus zo stond Anna snachts nog oog in oog met een hopelijk hyena, geen leeuw en heb ik tussen een kudde zebra’s gestaan toen ik een keer mijn tent opende. Kamperen bij de Ngoro Ngoro krater was wel nog onwijs koud, en helaas hadden we alleen dunne broeken bij en zat mijn (okee nee Kelly’s Thermo kleding die ik kon lenen) thermo kleding nog in mijn backpack die onderop in de auto lag. Nouja. Hebben we overleefd.
Behalve beesten zijn we ook nog bij de Masaai langs geweest (tegen betaling natuurlijk, de slimkezen), hebben we een rondleiding gehad, en we hebben nog als ware ingeburgerde toeristen ontiegelijk staan afdingen om zelfgemaakte souvenirs (klaarblijkelijk betalen mensen daar een godsvermogen in Dollars, iets wat wij mooi niet hebben gedaan). Overigens vond ik het afdingen overal echt super leuk om te doen, zo hebben we in de hele reis maand in totaal wel 3 gratis taxi’s gehad, hahaha. En als we echt te weinig zeiden dan verkochten ze het natuurlijk gewoon niet (en uiteindelijk gingen we dan natuurlijk iets boven ons bod zitten en kregen we het toch mee).
Uiteindelijk moet ik wel zeggen dan 4 dagen safari voor mij meer dan genoeg was, het was super vermoeiend de hele tijd te kijken en stiekem had ik ontiegelijk veel zin in de kilimanjaro, dus mogelijk had het daar ook mee van doen. Desalniettemin was het ontzettend leuk. Kelly en Stijn zijn vanuit arusha verder gereisd en Anna, Janneke en ik zijn onze reis richting de Kili voort gezet.

Mount Kilimanjaro
Zo.. Dit is het geen waar ik qua reizen het meest naar uit had gekeken. Anna en ik waren tijdens de safari nog de hele tijd grapjes aan het maken dat we de safari als duur transport richting de kili zagen (we startten de safari namelijk vanuit Mwanza, richting Arusha, terwijl de meeste in arusha starten en daar dan ook weer uitkomen). Waren natuurlijk grapjes, maar met een lichte kern van waarheid want we keken er wel ontzettend naar uit. Na 2 nachten en 1 dag in Moshi door te hebben gebracht (voordat het grote avontuur zou beginnen) en een berg snoep te hebben ingeslagen (ik had van meerdere mensen gehoord dat het echt slim was om dingen mee te nemen die je lekker vindt, voor het geval het eten je tegen gaat staan en je natuurlijk toch energie nodig hebt), ging ons avontuur dan echt beginnen. Super veel spullen hadden we gehuurd (waar we nog flink qua prijs mee gematst zijn door het touring bedrijf), en eigenlijk het enige wat echt van onszelf was waren onze schoenen en onze shirtjes. ’s Ochtends werden we in Moshi opgehaald met een soort Dalla Dalla en werden we in Machame, aan de ‘start’ afgezet. We gingen 7 dagen de Machame route lopen. Maar zoiets doe je natuurlijk niet alleen, we hadden nog een extra Canadees meisje in ons groepje en met ons vieren hadden we 2 gidsen, 1 kok en jawel 13 dragers. De eerste dag voelde we ons super bezwaard want alle dragers zagen er onwijs dun uit, de meeste waren van onze leeftijd, en liepen met 25 kilo op hun hoofd zo de berg op (ver voor ons uit zodat zij de tenten alvast op konden zetten). Het voelde zo oneerlijk, want zij deden dit natuurlijk niet voor hen plezier maar voor het geld.. Gelukkig wende het snel genoeg, waren ze allemaal heel aardig en bleek dat 13 dragers heel weinig was, want schijnbaar waren het er vaak veel meer. En aangezien wij voor budget hadden gekozen hadden wij ook geen eigen wc bij (ja serieus, sommige groepen hadden een soort grote koelbox met bril mee..) en ook geen andere zwaar overbodige luxe. We vonden het zelfs al luxe dat ze op het kamp waar je aan het eind van de dag aankomt, een gat in de grond hebt met een hokje eromheen, want wij dachten dat het altijd bush-toilets zouden zijn (achteraf gezien was dat wel schoner geweest, aangezien het gat in de houten planken zo klein was dat menig persoon moeite had zich tot enkel het gat te beperken. En dan praat ik over beide boodschappen, bahbah.
Nouja, over de kilimanjaro kan ik geloof ik wel dagen praten, zo vet vond ik het, maar ik zal proberen dit epistel wat in te perken. De eerste dag liepen we geloof ik (ik weet het niet meer zeker) 7 uur. Het was voornamelijk in bos, super mooi. Op de eerste dag kwamen we op 3 km hoogte aan waar onze tenten al klaar stonden. Die dag was voornamelijk de grootste uitdaging om ons aan het tempo te houden (ze liepen allemaal behoorlijk traag, want dat is schijnbaar beter tegen hoogteziekte en beter voor de acclimatisatie, maar aangezien het niet zwaar was hadden we behoorlijk moeite met ons tempo pole pole te houden. Voornamelijk Anna had het er zwaar mee haha. Het Canadese meisje noemde haar daarom Speedy conzales). Maar een andere eigenlijk nog grotere uitdaging was het Canadeze meisje, wat al gauw de naam trutje kreeg (waar zij niks vanaf wist), omdat ze de hele dag had lopen zeuren dat ze haar tas niet had (met luxe spullen, maar die waren ze in het vliegtuig kwijtgeraakt). En zonder haar tas was het leven maar zwaar. Terwijl wij ook alles gehuurd hadden, maargoed. De gids dacht er hetzelfde over, dus dat was wel grappig. Verder had ze ons na 1 uur al bijnamen gegeven. Zoals ik al zei was Anna Speedy Gonzalez, Janneke was chicken freak omdat ze van vlees houdt en zo doneerden wij elke dag uit ons lunchpakket (die we kregen) onze kippenpoot, en ik was waterfall, omdat ik de ‘de bree’-genen heb en dus ontzettend veel zweet, maar als tegenprestatie ook ontzettend veel dronk. Aangeraden werd 3 liter te drinken, maar ik had op de eerste dag niet genoeg dus ik kreeg daarna 4 liter mee. Dag 2 was een loop van 6 uur (ik weet het echt niet meer precies..), ook weer erg mooi en we klommen tot een hoogte van 3,8 km. Wat wel echt al snel een dingetje was, was het eten. Op dag 1 aan het einde van de dag kregen we in een tentje met complete tafel en stoelen set (ja dat wordt dus allemaal voor ons mee die berg op gesleept… Zelf hoefden we alleen een dagrugzak bij te hebben met ons drinken, eten en extra kleding), ons eten, geserveerd door een van de dragers, die de extra taak als ober had. We hadden soep met brood en fruit, dus we zaten al gauw vol (zeker ook na het grote lunchpakket). Helaas kreeg ik op de tekst ‘asante sana, nimeshiba’ (bedankt, ik zit vol), terug ‘hapaaaaanaaa!! Inatosha!! Hapana nimeshiba!!’ (neee!! Het is genoeg, niet ik zit vol!), waarop een enorm bord met eten werd voorgeschoteld. Datzelfde ritueel werd op dag 2 sochtends nog herhaald toen we pap kregen voorgeschoteld, waarna er ook nog es een enorm bord met pannekoeken, ei, brood en worstjes kwam.. Nouja, onbeschoft om te laten staan, maar aangezien trutje alleen pindakaas at (ja serieus, 1 pot binnen 3 dagen met een mes leeglepelen bestaat), hebben we vaak toch een hoop laten staan.
Aan het einde van dag 2 begon het. Ik voelde me niet zo lekker. Elke dag keken we wat ons zuurstof gehalte was met een vinger metertje, maar die van mij kwam op dat moment al niet meer hoger dan 86%. Iets wat volgens de gids nog wel kon. ’S Nachts had ik wat buikproblemen gekregen en op dag 3, de langste dag (op de top dag na), werd ik niet goed en heb ik de hele dag met buikkrampen en misselijkheid rondgelopen. Op een gegeven moment heeft een van de gidsen zelfs mijn rugzak overgenomen, ik voelde me zwaar bezwaard, maar het luchtte wel iets op. Dag 4 ging al iets beter, helaas had ik wel moeite met ademen als we een heuvel op gingen. Op dag 5 ging het een beetje status quo, maar eten ging echt niet meer goed door de misselijkheid en een heuvel oplopen was echt niet te doen (gelukkig had de gids wederom mijn tas, de held. Hij kwam nog uit de tijd dat dragers 45 kilo moesten dragen, toen was hij ook drager). ’S Nachts, na het avondeten (waarbij ik niks kon eten), gingen we vroeg slapen. Want snachts om 12 uur zou de klim beginnen. Helaas was het super koud, want het vroor. En ik had mijn warme slaapzak afgegeven aan Anna omdat zij het altijd koud had in haar slaapzak en ik altijd warm in de mijne. Maar helaas was haar slaapzak niet bestendig tegen het vries weer, dus ik kon niet slapen en toen ik bij Anna en Janneke in de tent ging en mijn voeten eindelijk warm in die van Anna’s slaapzak lagen, kreeg ik niet fatsoenlijk lucht ‘doordat alle lagen kleding op mijn borst drukten’ (dat was mijn gedachte..). Ik ben toen maar gewoon opgestaan en dat ging beter. Lopen ging niet echt lekker door mijn kortademigheid, en ik twijfelde nog of ik de kooktent in zou lopen, omdat ze daar alle maaltijd op 1 (!!!) gasbrandertje maakte, maar die tent dus wel heel lekker warm was. Heb ik uiteindelijk niet gedaan en als snel was het 12 uur. Na wat thee (meer ging er echt niet in) begon de klim. Hij zou 7 uur naar Stella point zijn, waarna het 45 min naar de top zou zijn. Helaas kreeg ik echt geen lucht dus waren het voor mij 7 lange uren hyperventilerend de top op. Af en toe vroeg ik Anna of ze kon vragen om te stoppen (ik wilde niet dat ze dachten dat het om mij was, want ik wilde kosten wat het kost de top op). Ik dacht dat het aan mijn kleding lag dat ik kortademig was, en op het begin dacht de gids dat ook, dus had ik mezelf bevrijd van een van de 7 lagen, wat opluchtte. En een van de gidsen had mijn tas overgenomen. Ik voelde me echt een watje en begon mijn conditie de schuld te geven, waar ik niks van snapte, maar ik bleef maar hyperventileren. Toen ik expres wat slomer ben gaan lopen (en we gingen al traag, wat iedereen daar loopt), ging het wel iets beter. En na 7 lange uren hadden we eindelijk Stella point bereikt. Daar kreeg ik nog van een van de gidsen soort suiker met zoete thee (had ik echt geen zin in, maar moest van hen) en had ik de Mount everest walk aangeleerd gekregen, waarna ik toch de top heb kunnen bereiken (met dat loopje was het redelijk te doen, ging heel langzaam). Op de top moesten we van de gids snel zijn (achteraf gezien omdat het niet heel goed met me ging) en daarna ben ik door de summit porter (een van de dragers was aangewezen ook mee naar de top te gaan, voor het geval mensen van ons zouden uitvallen kon de rest naar boven), aan m’n arm zo snel mogelijk naar het laatste kamp terug gebracht. Vlak voor het einde (na al eerdere pauzes) werd ik op een steen geparkeerd en kwamen er andere dragers tevoorschijn om te proosten dat we de top hadden bereikt. En daarna werd ik door een andere porter aan de hand genomen en zijn we met iedereen samen naar het kamp terug gelopen. Daar ging het nog steeds niet lekker met me, naar de wc (onee het gat) lopen was al echt een enorme klus, dus ik zag enorm uit naar mijn slaapzak, waar we een uurtje in konden liggen voordat we een stukje bergafwaards naar een volgend kamp zouden gaan. Helaas heb ik nooit meer in mijn slaapzak kunnen liggen, want mijn zuurstof gehalte werd gemeten (afgelopen keren was het elke keer rond de 85%, soms lager, 1x nog wel ietsje hoger), welke dit keer 70% was! Zoiets had ik nog nooit gezien, ook niet in patiënten. Normaal gesporken hoort hij 99-100% te zijn, in de bergen natuurlijk wel iets lager, maar dit was belachelijk laag en verklaarde wel waarom ik zo’n moeite had gehad en me zo kak voelde (achteraf gezien dus als ware IC-patiënt de top bereikt, in NL had ik namelijk zo iemand al lang met toeters en bellen daar op laten nemen). De ‘hakuna matata’- gids, wie overal heel erg relaxt over deed, was plots niet meer zo hakuna matata en gaf de kok de opdracht te koken waarna we direct door naar beneden zijn gegaan (helaas kon ik niet meer dan twee stukjes ananas eten). Ik zag enorm op tegen de weg naar beneden want voelde me zwaar kak, maar het zou maar 3 uurtjes zijn en dan zou er een ‘rescue’- car staan. Welke uiteindelijk pas na 8 uur lopen er bleek te staan, en wie ons eigenlijk na 20 minuten rijden al bij bestemming had. Dus in het donker aangekomen, helemaal uitgeput, maar naar beneden lopend ging het wel al een stuk beter! Dus eenmaal onder aan de berg, ging het behalve wat misselijkheid qua ademen weer bijna als normaal! Super fijn was dat om weer normaal te kunnen ademen. Toen concludeerden we ook echt dat het wel hoogteziekte was geweest. We waren nog na iedereen een flinke fooi te hebben gegeven, langs het ziekenhuis geweest (gebracht door het touring bedrijf), waar ze wat vocht in mijn longen hoorden, en ik kreeg antibiotica mee (welke ik nooit meer heb gebruikt, want dit helpt natuurlijk niet). Het ging eigenlijk na een dag weer als vanouds. En het was het dubbel en dwars waard, want wat was dat een vette ervaring zeg. Ik zou het zo weer doen!! Hopelijk dan zonder hoogte ziekte, want dat was wel minder, maar ik ben zo blij dat ik de top heb mogen zien en dit helemaal heb mogen meemaken! Was echt heel erg vet en by far het leukste wat we qua reizen hebben gedaan (en dat terwijl de rest ook al super leuk was). Met een knoop in mijn maag hebben we dus in 1 dag de afdaling gedaan in plaats van de geplande 2, wat ik echt super jammer vond want had het graag op de normale manier afgemaakt. Maarja, ben allang blij dat ik het heb kunnen doen en niet door een van de gidsen die berg voortijdig ben afgesleept. Echt een aanrader om te doen, en zonder hoogteziekte is het denk ik best te doen (al krijgt natuurlijk iedereen wel ergens last van).

Zanzibar
Hierna zijn we met zijn 3 naar Zanzibar gegaan. Hier hebben we aan de oostkust aan echt een perfect strand (wit zand, weinig mensen, helder blauwe zee, super veel mooie water beesten –waar ik natuurlijk stiekem toch bang voor was-) gezeten en heb ik nog een duikcursus gevolgd (toen was ik plots niet meer bang voor de vissen) waar op de laatste dag Anna nog mee was gedoken en Janneke nog had gesnorkeld. Ook het eten was goddelijk elke dag, de lodge was super luxe (zelfs warm water), dus we konden helemaal goed bijkomen van ons kili-avontuur. Hierna was helaas het feest voorbij en moest ik afscheid nemen van Anna en Janneke. Zij zouden nog 2 weken doorreizen en voor mij zat het erop.. het was super leuk om met ze te reizen en mis ze nu natuurlijk wel na 4 weken zo intensief met elkaar te leven en super leuke dingen met ze te doen!
Ik ben op de vrijdag naar stonetown gereisd, waar ik Kelly en Stijn weer heb ontmoet en ze me nog een dagje stonetown hebben laten zien. Op zaterdag zijn we weer teruggereisd. Op het vliegveld werd ik super warm onthaald door vriendinnen en mama, papa en Marloes en ik was echt onwijs blij iedereen weer te kunnen zien en het gaf me echt een warm gevoel dat iedereen me daar stond op te wachten (echt super lief van iedereen!). Ik ben nog steeds blij dat ik weer iedereen kan zien, alleen aan Nederland zelf (met al zijn mooie en luxe en leuke dingen) moet ik toch nog wel wennen. Nederland is een geweldig land en ik ben blij dat ik hier ben opgegroeid en woon, maar toch is het erg wennen. Want Nederland is een land vol stress wat maar door en door gaat, en het pole pole karakter is hier meestal in geen velden en wegen te bekennen. Maargoed, ik ben blij dat ik weer langs mama en papa op de bank kan zitten, en het wennen zal vanzelf wel weer gaan.
Ik moet nog steeds mijn foto’s uitzoeken, maar mogelijk zet ik later nog wat foto’s bij dit verslag. En ik kan ze nu natuurlijk ook in levende lijven komen showen, haha dat kan nu allemaal weer!