Tunakwenda Lake Victoria
Door: Chrissy
Blijf op de hoogte en volg Chrissy
17 Juli 2016 | Tanzania, Muleba
Dinsdag 12 juli t/m zondag 17 juli
Helaas heeft het virus wat mij een aantal dagen had belaagd, Kelly dinsdag en woensdag goed te pakken gehad. Gelukkig was ik op dat moment helemaal beter, dus waren de rollen omgedraaid. Inmiddels is Kelly ook weer helemaal de oude en kunnen we beide tenminste weer normale hoeveelheden eten. Verder hebben we een normale werkweek gehad op de kinderafdeling met een aantal erg zieke kinderen, maar gelukkig hebben we ook veel kinderen beter zien worden. Op donderdagmiddag ging plots nog een patiëntje ernstig achteruit, en zou deze later op de middag moeten worden geopereerd, nadat een nog ziekere patiënt van de mannen afdeling onder het mes moest. Zo stond Kelly om kwart over 6 in de OK mee te kijken bij de operatie van de zieke man. En om kwart voor 9 liep ik de OK binnen om bij de operatie van het zieke jongetje mee te kijken, welke gelukkig goed verliep. Maar omdat het al zo laat was, kon ik wel pas om half 12 avondeten, maar ook dat had wel zo zijn charmes.
Verder zijn we deze week nog een keer met een arts mee wezen kijken naar hoe student clinical officers les van hem kregen, heb ik tijdens het gebruikelijke donderdag ochtend ritueel, die deze week op woensdag plaats vond, nog complimenten gekregen over dat mijn grasmaai kunsten vooruit waren gegaan (oke, het gras was hoog dus makkelijk, maar volgens de baas van het ziekenhuis was het doel van mijn coschap bereikt. Kelly was op dat moment ziek dus heeft ‘helaas’ het gras ritueel gemist, ‘helaas’ want eerlijk gezegd staan we er tegenwoordig niet meer om te springen) en ook hebben we op vrijdagmiddag een hele hoop poespas mee mogen maken, want de minister van volksgezondheid had Rubya uitgekozen om te bezoeken. Vraag me niet waarom, want dat is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar het ziekenhuis stond al een hele tijd op zijn kop. Muren waren opnieuw geschilderd of helemaal schoongemaakt, er werden nieuwe malarianetten op gehangen, kapotte ramen werden vervangen en elke ochtend tijdens de morning prayer werd er wel een tijd bij haar komst stilgestaan. In mijn ogen allemaal behoorlijk belachelijk om om 1 persoon zoveel heisa te maken, maarja, welkom in Afrika (al zou er denk ik in een NL ziekenhuis ook wel behoorlijk wat heisa ontstaan). Die vrijdag middag was ons verteld dat we bij de poort moesten verzamelen zodat we haar daar in een lange rij tegenover elkaar konden onthalen. Zo gezegd, zo gedaan, helaas hadden we wel 2 uur op haar komst staan wachten dus waarschijnlijk waren de meeste Tanzanianen behoorlijk hongerig (aangezien hun lunch meestal rond een uur of 3 is). Ikzelf had vooral last van een volle blaas, aangezien ik niet weg durfde te lopen tijdens t wachten, want je zou het plots maar missen. Na het onthaal met muziek en dans erbij, verzamelde iedereen zich in een ruimte om naar haar woorden te kunnen luisteren, dus een hoop Swahili later stonden we uiteindelijk rond half 7 weer buiten (lees: om 3 uur stonden we al bij de poort, dus ik had het gevoel alsof mn blaas ieder moment kon knappen). Ook al was er veel onverstaanbaar (oké eigenlijk alles, maar gelukkig kreeg ik het een en ander vertaalt), stiekem toch ook wel weer bijzonder om mee te mogen hebben gemaakt.
Die avond was er nog een afscheidsfeestje van de student clinical officers die hier een maand in Rubya een soort stage liepen en na een nacht goed slapen zijn Kelly en ik zaterdag te voet naar Lake Victoria vertrokken. We hadden gehoord dat het ongeveer 8 uur lopen zou zijn, dus we vertrokken om 10 uur en hadden voor de zekerheid een tandenborstel bij (die ik toch was vergeten..) en heel veel water, maar gelukkig bereikten we rond een uur of 3 het meer al. Onderweg hebben we nog een stuk op een bootje gezeten, aangezien er tussen de twee bergen een moeras zit. Ook weer een hele belevenis, want na 45 minuten wachten tussen een paar Tanzanianen aan de moeras kant kwam er een houten roei bootje die door een man met een lange stok vooruit werd geduwd. Wat een karwei, waarschijnlijk stond hij dat dag in dag uit te doen. Uiteindelijk zijn we dan ook behoorlijk financieel door m afgezet (oke, omgerekend hebben we een euro de man betaald, maar t gaat om het principe), maar toch wel erg knap dat iemand zoiets elke dag kan. Uiteindelijk hebben we na wat bij het meer te hebben gezeten een taxi teruggepakt (die ook weer op zijn Tanzaniaans ging, want halverwege moeten er mensen uitstappen omdat er politie zou staan te controleren, wat behoorlijk wat vertraging op had geleverd omdat diezelfde mensen naar een punt zouden worden gebracht op een piki piki (motor), maar dat mocht even duren. Een van de vrouwen die op de piki piki ging had haar zoontje van ik schat 3 jaar ook gewoon in de auto achtergelaten bij iemand anders op schoot. Wat hier schijnbaar normaalste zaak van de wereld is. Het zorgde wel voor een grappig tafereel, want het ventje zag zijn kans schoon om een begin te maken aan de zak popcorn, die tussen de boodschappen zat). Eenmaal thuis bleek het water het niet te doen, en aangezien we van de wandeling en het klauteren behoorlijk vies waren hebben we ons met een emmer regenwater weten te wassen.
Vandaag hebben we behalve op de markt inkopen te hebben gedaan (nadat we onderweg waren uitgelachen door verschillende Tanzanianen omdat we veel te laat waren vertrokken volgens hen, het meeste was inderdaad dan ook al verkocht) en de rest van de middag hebben we lekker niks gedaan, helemaal klaar voor een nieuwe week!
Helaas heeft het virus wat mij een aantal dagen had belaagd, Kelly dinsdag en woensdag goed te pakken gehad. Gelukkig was ik op dat moment helemaal beter, dus waren de rollen omgedraaid. Inmiddels is Kelly ook weer helemaal de oude en kunnen we beide tenminste weer normale hoeveelheden eten. Verder hebben we een normale werkweek gehad op de kinderafdeling met een aantal erg zieke kinderen, maar gelukkig hebben we ook veel kinderen beter zien worden. Op donderdagmiddag ging plots nog een patiëntje ernstig achteruit, en zou deze later op de middag moeten worden geopereerd, nadat een nog ziekere patiënt van de mannen afdeling onder het mes moest. Zo stond Kelly om kwart over 6 in de OK mee te kijken bij de operatie van de zieke man. En om kwart voor 9 liep ik de OK binnen om bij de operatie van het zieke jongetje mee te kijken, welke gelukkig goed verliep. Maar omdat het al zo laat was, kon ik wel pas om half 12 avondeten, maar ook dat had wel zo zijn charmes.
Verder zijn we deze week nog een keer met een arts mee wezen kijken naar hoe student clinical officers les van hem kregen, heb ik tijdens het gebruikelijke donderdag ochtend ritueel, die deze week op woensdag plaats vond, nog complimenten gekregen over dat mijn grasmaai kunsten vooruit waren gegaan (oke, het gras was hoog dus makkelijk, maar volgens de baas van het ziekenhuis was het doel van mijn coschap bereikt. Kelly was op dat moment ziek dus heeft ‘helaas’ het gras ritueel gemist, ‘helaas’ want eerlijk gezegd staan we er tegenwoordig niet meer om te springen) en ook hebben we op vrijdagmiddag een hele hoop poespas mee mogen maken, want de minister van volksgezondheid had Rubya uitgekozen om te bezoeken. Vraag me niet waarom, want dat is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar het ziekenhuis stond al een hele tijd op zijn kop. Muren waren opnieuw geschilderd of helemaal schoongemaakt, er werden nieuwe malarianetten op gehangen, kapotte ramen werden vervangen en elke ochtend tijdens de morning prayer werd er wel een tijd bij haar komst stilgestaan. In mijn ogen allemaal behoorlijk belachelijk om om 1 persoon zoveel heisa te maken, maarja, welkom in Afrika (al zou er denk ik in een NL ziekenhuis ook wel behoorlijk wat heisa ontstaan). Die vrijdag middag was ons verteld dat we bij de poort moesten verzamelen zodat we haar daar in een lange rij tegenover elkaar konden onthalen. Zo gezegd, zo gedaan, helaas hadden we wel 2 uur op haar komst staan wachten dus waarschijnlijk waren de meeste Tanzanianen behoorlijk hongerig (aangezien hun lunch meestal rond een uur of 3 is). Ikzelf had vooral last van een volle blaas, aangezien ik niet weg durfde te lopen tijdens t wachten, want je zou het plots maar missen. Na het onthaal met muziek en dans erbij, verzamelde iedereen zich in een ruimte om naar haar woorden te kunnen luisteren, dus een hoop Swahili later stonden we uiteindelijk rond half 7 weer buiten (lees: om 3 uur stonden we al bij de poort, dus ik had het gevoel alsof mn blaas ieder moment kon knappen). Ook al was er veel onverstaanbaar (oké eigenlijk alles, maar gelukkig kreeg ik het een en ander vertaalt), stiekem toch ook wel weer bijzonder om mee te mogen hebben gemaakt.
Die avond was er nog een afscheidsfeestje van de student clinical officers die hier een maand in Rubya een soort stage liepen en na een nacht goed slapen zijn Kelly en ik zaterdag te voet naar Lake Victoria vertrokken. We hadden gehoord dat het ongeveer 8 uur lopen zou zijn, dus we vertrokken om 10 uur en hadden voor de zekerheid een tandenborstel bij (die ik toch was vergeten..) en heel veel water, maar gelukkig bereikten we rond een uur of 3 het meer al. Onderweg hebben we nog een stuk op een bootje gezeten, aangezien er tussen de twee bergen een moeras zit. Ook weer een hele belevenis, want na 45 minuten wachten tussen een paar Tanzanianen aan de moeras kant kwam er een houten roei bootje die door een man met een lange stok vooruit werd geduwd. Wat een karwei, waarschijnlijk stond hij dat dag in dag uit te doen. Uiteindelijk zijn we dan ook behoorlijk financieel door m afgezet (oke, omgerekend hebben we een euro de man betaald, maar t gaat om het principe), maar toch wel erg knap dat iemand zoiets elke dag kan. Uiteindelijk hebben we na wat bij het meer te hebben gezeten een taxi teruggepakt (die ook weer op zijn Tanzaniaans ging, want halverwege moeten er mensen uitstappen omdat er politie zou staan te controleren, wat behoorlijk wat vertraging op had geleverd omdat diezelfde mensen naar een punt zouden worden gebracht op een piki piki (motor), maar dat mocht even duren. Een van de vrouwen die op de piki piki ging had haar zoontje van ik schat 3 jaar ook gewoon in de auto achtergelaten bij iemand anders op schoot. Wat hier schijnbaar normaalste zaak van de wereld is. Het zorgde wel voor een grappig tafereel, want het ventje zag zijn kans schoon om een begin te maken aan de zak popcorn, die tussen de boodschappen zat). Eenmaal thuis bleek het water het niet te doen, en aangezien we van de wandeling en het klauteren behoorlijk vies waren hebben we ons met een emmer regenwater weten te wassen.
Vandaag hebben we behalve op de markt inkopen te hebben gedaan (nadat we onderweg waren uitgelachen door verschillende Tanzanianen omdat we veel te laat waren vertrokken volgens hen, het meeste was inderdaad dan ook al verkocht) en de rest van de middag hebben we lekker niks gedaan, helemaal klaar voor een nieuwe week!
-
17 Juli 2016 - 21:31
Edith:
Lieve Chrissy,
Gelukkig is dat vervelende virus weer uit jouw lijf vertrokken en ben je weer goed opgeknapt. Vandaag kwamen je moeder en Marloes even langs bij ons. Die hadden de startkaarten voor de 4-daagse opgehaald. Van hen had ik al veel van je recente belevenissen gehoord maar het blijft leuk om ze elke week weer te lezen.Ik kan me helemaal voorstellen hoe het er daar aan toe gaat als ik je verhalen lees!
Je zult zo onderhand al wel halverwege je co-schappen zijn, misschien al wel verder? Wij wensen jou deze week in ieder geval weer veel werkplezier en leuke dingen in je vrije tijd toe en blijf genieten!!
Kuwa na muda mzuri xxx Vincent en Edith
-
18 Juli 2016 - 07:20
Irene:
Lieve Chrissy,
Voor Kelly minder natuurlijk, maar voor jou wel fijn dat de rollen nu omgedraaid waren en jij voor haar kon zorgen. Hopelijk hebben jullie nu voorlopig genoeg weerstand opgelopen en worden niet meer ziek!!!
Grappig dat jouw doel van jouw coschappen bereikt was door het maaien van dat gras! En wat en toestand, vanwege het bezoek van die minister van gezondheid. Doet me bij ons denken aan het bezoek van de inspectie van onderwijs. dan is bij ons de directeur ook al weken van te voren zenuwachtig en moeten wij van te voren zorgen dat alles pico bello in orde is. Al met al stelt het vaak niet zoveel voor, vind ik dan! Een boel bombarie en extra werk, en zenuwachtig gedoe voor niks. Jullie hebben afgelopen week ook weer de nodige dingen en toestanden meegemaakt. Enerzijds wel goed, dat maakt het maken van zo'n stukje voor de site voor ons natuurlijk helemaal leuk om te lezen, ha ha. Fijn dat jullie weer normaal kunnen eten .................na sasa si kupata wajonjwa!!!
lieve groetjes, Irene
p.s. Volgende week reageer ik niet op je verslag, want dan ben ik op vakantie, maar ik zal ongetwijfeld aan jullie denken! -
18 Juli 2016 - 13:34
Mam En Pap:
Hoi lieve meid,
Het zal de routine en het feit dat je ondertussen al aardig bent ingeburgerd zijn, maar jullie stage lijkt steeds meer op een (bijzondere) vakantie. Wat natuurlijk veel zegt over hoe ontspannen jullie schijnbaar ondertussen door Rubya en omstreken bewegen. Fijn om te lezen! Fijn dat de stress en cultuur shock zoals je die in het begin beleefde hun plekje hebben gevonden (hopen we).
Dat we volgende week een weekje op vakantie zijn weet je al (Geen Tanzania wel Texel, nou ja, begint allebei met een T). Joy nemen we natuurlijk mee. We hebben een fietskarretje voor haar besteld dus we kunnen haar overal mee naar toe zeulen!
Veel plezier weer de komende weken en even in mijn beste exotisch; Selamat siang! Weliswaar geen swahili, maar minstens zo tropisch.
xxx mam en pap
-
18 Juli 2016 - 18:53
Ineke:
Heerlijk die verhalen...Je kunt straks, als je thuis bent een boek schrijven over je belevenissen..liefs van Mij.. -
20 Juli 2016 - 14:30
Nel:
Heej Chrissy.
Weer genoten van je verhaal!!! ja, het blijft leuk om te lezen.
Jullie zijn nu op de helft...
Gelukkig zijn jullie weer de oude, houden zo, want ziek zijn is niet leuk, en zeker niet in zoon land.
Fijn dat jullie weer goede dingen kunnen doen, in jullie ziekenhuis.
Hier is het ook Afrika..35 gr. pufpuf...rustig aan doen als het kan.
Bij de tomaatjes in de kas is het ook warm, maar ik hoef maar tot 12 uur, dat is nog te doen.
Maarja we wilden allemaal de zon!!!!!!! na de vele regen, dus die hebben we nu.
De bruiloft van Mike en Marlous was ERG leuk en gezellig, je zult de nodige fotos en verhalen wel al gehoord of gelezen hebben. De kalender was ook een succes!!hihi.... als de heren zonder werk komen te zitten kunnen ze zo aan de slag als fotomodel..hahahaaaa.
Zo dit was weer mijn verhaaltje.
Ik kijk al uit naar je volgende verhaal.
Let goed op jullie zelf!!
Wellse greetssssss. -
20 Juli 2016 - 21:49
Hans En Vera:
Lieve Chrissy,
Dank, dank, dank voor je interessante en leuke verhalen. We staan met jou op de OK, eten laat op de avond "mee", voelen ons zweterig na de lange wandeling en de uitstapjes en dan missen we het water dat er niet is......., maar voor ons is het toch wel even anders. Voor jullie is het echt. Maar geen nood, een emmer regenwater is de oplossing.
Gelukkig dat jullie door jullie ziektes heen zijn. Dat heb je weer gehad.
En we weten nu hoe het voelt om hoge temperaturen te verdragen. Jullie moeten daar gewoon bij werken. Hier zwaar voor veel vierdaagselopers.
Het klinkt allemaal zo vanzelfsprekend jullie leven daar.
Jullie genieten van het werk en van de ontspanning. En er gebeurt steeds veel.
Wij genieten van je vlot geschreven verhalen!!!! Steeds weer.
dag,dag, tot de volgende keer.
liefs van ons
Hans en Vera -
20 Juli 2016 - 22:02
Hans En Vera:
P.S.
.....en die nieuwe jurk van je Chrissy, wat is die mooi geworden!!!!!!
Staat je geweldig mooi.
Je moet die foto laten vergroten.
Daar wil ik wel een afdruk van!!!!
liefs
Vera -
20 Juli 2016 - 23:18
XXChrissyFanBoy69Xx:
Hujambo Chrissy!
Het zal vast lastig zijn geweest om je blaas vol te moeten houden en tegelijkertijd proberen te luisteren, ik ken dat gevoel ;P
Als je hier in Nederland een grote groep mensen zou hebben die allemaal zo lang moesten wachten op een persoon, zouden ze waarschijnlijk bij haar aankomst allemaal Pok'emon Go aan het spelen zijn.. Ik neem aan dat ze dat daar niet doen (hoop ik voor je)? Overigens geloof ik best dat ze ook zo'n heisa over een enkel persoon in Nederland kunnen maken, alleen doen ze daar in Nederland denk ik heel nonchalant over (terwijl ze het dus werkelijk wel belangrijk vinden maar dat niet 'willen' laten zien).
Dat met die taxi en de piki-piki klinkt een beetje alsof je in India bent beland, waar het verkeer er voor ons als een zooitje ongeregeld uitziet, terwijl de inwonenden het heel normaal vinden. Zal wel bizar zijn om mee te kunnen maken, terwijl dat soort situaties voor ons normaal gesproken alleen op tv voorkomen.
Ik ben benieuwd wat er aan je avonturen volgt!
