Karibu!
Door: Chrissy
Blijf op de hoogte en volg Chrissy
02 Juni 2016 | Tanzania, Muleba
Zo, Kelly en ik zijn al een paar dagen ‘aan de bak’ en tot nu toe bevalt het prima. Al is het wel erg wennen!
We hebben vooral nog veel de kat uit de boom gekeken, en tegelijkertijd keken we ook onze ogen uit! Zelfs de kleinste dingen gaan zo anders..
Maandag.
Maandag waren onze 2 voorgangers (de coassistenten die hier voor ons zaten), er nog zodat ze ons wat konden inwerken. De dag begon, zoals de komende 3 maanden elke doordeweekse dag zal beginnen, om 7.00 met een dikke snee zelfgemaakt brood met, jawel hoor, jam uit blik (heel soms hebben ze hier westerse spullen in een winkel..)! Smaakt overigens prima, maar ik denk zo dat we hierna de komende 10 jaar geen jam meer lusten. Om 7.30 uur werden we verwacht bij de morning prayer, waar alle werknemers van het ziekenhuis zijn (lees: inclusief tuinmannen en bewaking), om te bidden en daarna te zingen. T viel me op dat ze allemaal super goed kunnen zingen, in meerdere toonsoorten. Echt leuk om te horen! Tijdens deze morning prayer werden wij ok nog naar voren geroepen om onszelf voor te stellen. Hierna volgde de overdracht met de clinical officers, assistent medical officers en medical officers (allemaal soort van arsen waarbij een clinical officer een beetje op het niveau schijnt te zitten van een beginnend coassistent), waarna de oude garde coassistenten ons door het ziekenhuis heeft rondgeleid. Het ziekenhuis bestaat grofweg gezegd uit een OPD (soort filter van het ziekenhuis, fungeert als soort spoedeisende hulp, maar ook als poli en soort van huisarts), vrouwen-, mannen-, kindafdeling en nog een maternity en labor afdeling. Ook heeft het ziekenhuis 2 OK’s. Wat wel grappig is, is dat het ziekenhuis mintgroen is en bestaat uit meerdere gebouwtjes, verbonden door gangen die overdekt zijn met een afdak. T meest bizarre gebouw vond ik nog wel het gebouw vol zwangere die wachten totdat ze gaan bevallen. Hierbij is gebouw een groot woord, want het zijn meer twee grote schuren, vol bolle buiken die er soms wel weken zitten..
Na de rondleiding zijn we eigenlijk wat praktische zaken gaan regelen, zoals gas (die op was..) en ik heb mijn backpack op zijn Tanzaniaans uitgepakt (pole pole, langzaam dus). Later op de middag kwam er nog een zangkoor inclusief keyboard en overenthousiaste dirigent voor ons huisje repeteren. Bij navraag bleek dat dit gezellige geluid wat de swingende mensen produceerden, er 2 wekelijks stond. Ik ben benieuwd of het over een maand nog steeds leuk is om een repetitie ruimte voor je deur te hebben..
S avonds hebben we rijst met groenten gegeten. De bonenburgers gingen helaas niet meer door bij gebrek aan brood en gas (we hadden nog wel een elektrisch pitje om op te koken, maar dit is riskant gezien de frequente elektriciteit uitval).
Dinsdag.
S ochtends vroeg vertrok de oude garde, zij gingen reizen. Nu zouden Kelly en ik het met zijn twee moeten doen. We besloten dat het handig was eerst een beetje mee te kijken op de OPD. Beide zijn we daar verschillende keren uitgehuwelijkt, uitgelachen om onze naam (vooral de mijne is erg lastig en ik word veel Kissy genoemd) en aangegapen. Maar ook veel bizars kwam voorbij. Zo lag er een vrouw leeg te bloedendoor een miskraam, terwijl de clinical officer ik die dag mee keek, nog met een patiënt aan het kletsen was. En bij een bewusteloze jongen kondigde ze doodleuk aan dat ze buikpijn had en het wel genoeg vond voor vandaag.. Bizar! (verder was het een hele aardige vrouw, en gelukkig is de jongen uiteindelijk goed opgevangen).
Ondertussen was Joanita, onze ‘mama’ de komende 3 maanden, die 2x per week voor ons kookt, alles op de hand wast en schoonmaakt, druk in de weer en heb ik smiddags rijst met bruine bonen kunnen eten. Tijdens het eten hebben we met handen en voeten met de enkel Swahili sprekende vrouw en 4,5 jarige heel verlegen dochter kunnen praten, dit gaf wel een Afrikaanse sfeer!
S middags kregen we gelukkig een nieuw gevulde gas ton, waardoor we niet meer afhankelijk hoeven zijn van de o zo betrouwbare elektriciteit. Maar waar je iets krijgt gaat soms ook iets weg. Want wat bleek, mama Joanita had het laatste bodempje regenwater opgebruikt. Gelukkig vonden we nog ergens een bodempje in een emmer, zodat Kelly nog nooit met zo weinig water toch haar haren heeft kunnen wassen. Gelukkig verkopen ze hier wel flessen maji (water), anders hadden we ook met een emmer op ons hoofd het dal in mogen lopen (en ik zal je zeggen dat is niet makkelijk, want zonder emmer glij ik al bijna weg).
Woensdag.
Mocht je geen zin hebben om dit behoorlijk lange verhaal te lezen, dit is eigenlijk voor mij persoonlijk de belangrijkste dag tot nu toe geweest. Zo waren voorgaande dagen, dagen vol nieuwe indrukken, zo was deze er een van de nieuwe ervaringen.
Vandaag startte de dag weer met zelfgemaakt brood, dit keer door Joanita gebakken (een stuk lekkerder dus!). Na het gebruikelijke ziekenhuisritueel hebben Kelly en ik om een rondleiding in het lab gevraagd en hierna zijn we ook nog even bij Dr Peter langs geweest om te vragen of we een keer mee mogen op outreacht (15 juni! Dan gaan we met een Jeep van het ziekenuis naar een dorpje om HIV medicatie voor te schrijven e.d.). Aangezien we het wel op de OPD hadden gezien, besloten we dat het tijd was voor t (voor ons gevoel) echte werk. Zo is Kelly naar de mannen afdeling gestapt en ben ik naar de female ward gegaan. Daar was de dokter van de afdeling al bezig met de ronde, en sloot ik aan om wederom even de kat uit de boom te kijken om te zien hoe alles hier op een afdeling eraan toe gaat. Die ochtend heb ik veel Swahili gehoord en nog wat dingen uitgelegd gekregen. Er lag een behoorlijk zieke jonge vrouw in coma (moeder van 14 kinderen), maar de rest van de afdeling leek stabiel dus besloot hij dat het tijd was voor chai (thee), dus ben ik naar het huisje gegaan om een boterham te eten (het huisje ligt 10 meter van het ziekenhuis af, in dit soort gevallen erg handig!). Op de genoemde tijd stond ik weer braaf op de afdeling, maar zoals te verwachten de arts nog niet. Terwijl ik stond te wachten heb ik wat met de verpleging gekletst, overigens praat het meeste personeel ‘Engels’, wat echter lastig te ontcijferen is bij het merendeel. Maar opeens werd ik (‘Doctor! Doctor!’) plots geroepen door een vrouw, wiens moeder niet meer bewoog, gaf ze aan. Ik greep haar pols (die nog mooi klopte) en merkte wel dat er wat braaksel lag en ze soms een beetje naar lucht leek te happen. Maar omdat ik mijn plek niet echt kende heb ik de situatie niet zo ernstig ingeschat en heb ik heel even op de afdelings dokter gewacht nadat ik de verpleging inseinde. Ondertussen was verpleging (ik schat zo allemaal om en nabij de 17 jaar oud) iets in het Swahili aan het vertellen tegen dochter, waarop dochter theatraal met een doffe klap op de grond flauw viel. Gelukkig kwam op dat moment de arts aangelopen en heb ik meteen benoemd wat ik eerder constateerde. Helaas stopte op dat moment plots haar pols en ben ik gaan reanimeren, maar al gauw bleek het ongeveer 80 jarige vrouwtje toch echt dood. Niet helemaal duidelijk waaraan ze is overleden, maar ik voelde me wel direct super schuldig, want misschien had ik direct wel wat kunnen doen. Ik heb dit meteen bij de betreffende arts aangekaart en ik had nog evt direct toen hij er nog niet was om een ballonmasker voor beademing kunnen roepen, maar ook dan zou ze het hoogstwaarschijnlijk niet hebben overleefd. Ik kon er niks aan doen werd mij verteld. Maar jezus, wat voelde ik mij onhandig.
Achteraf bleek dat de leerling verpleegkundigen haar al hadden dood verklaard naar dochter toe, wat de flauwval reactie iets wat begrijpelijker maakt.
Het balende gevoel blijft een beetje, maar ik heb het wel een plekje kunnen geven en ik hoop er natuurlijk van te leven, want hoogstwaarschijnlijk zullen deze zulke situaties zich vaker voordoen.
Smiddags zijn Kelly en ik na een onverwachts bezoekje van 2 onbekende vrolijke Afrikanen (die achteraf vrienden van de vorige co’s bleken te zijn), naar het dal gaan wandelen (Rubya licht op een berg). Super mooi uitzicht, en super warm, maar dat mocht de pret niet drukken! In het dal kwamen we bij een klein huisje met bananen bomen waar een vrouw en 2 dochters aan he werk waren. Na een korte habari (groeting die ze hier het meest gebruiken) over en weer kwam er al gauw een karibu uit de vrouw haar mond. Ze nodigde ons bij haar binnen uit, waarop Kelly meteen vrolijk naar binnen stapte en ik haar volgde. Een bijzondere ervaring, want veel binnen was er niet. Het was een kleine schuurtje met een motor in het midden en wat zakken graan aan de zijkant. Kelly en ik namen plaats op een houten bank die net door de deur paste, en met ons steenkolen Swahili hadden we een gesprekje. We kregen nog 3 onbekende vruchten in handen gedrukt en ze wilde graag dat we haar kinderen fotografeerden. Hier maakte we dankbaar gebruik van, dus hiernaast hebben we tevens het hele gezin op de foto gezet, met ons erbij. Binnenkort willen we terug met speelgoed voor de kinderen, want dit leken ze niet veel te hebben.
Behalve de speciale ervaring zijn we ook nog wat apen tegengekomen, die hier gewoon in de bomen leven als je goed kijkt, wat Kelly gelukkig deed. Alsof ik door de apenheul heen liep heb ik foto’s staan knippen, dus ik zal er hier ook een plaatsen.
Verder hebben we ons met een gekregen emmer water uit het ziekenhuis kunnen wassen (wat ook wel nodig is hier in de hitte, met het rode zand erbij). En s avonds hebben we groente met kouskous (wat hier nog ergens in de kast lag) gegeten. Zat niet veel smaak aan, maar Kuku, onze kip, heeft er van genoten. Ja we hebben een kip! Dat beest ziet er niet voor niks goed uit in vergelijking met de schrale kippen in Tanzania, want ze wordt behoorlijk verwend. Zo laten we haar net als onze voorgangers uit aan een touwtje in het gras en ook laten we haar los op de achterplaats lopen, al stond ze vandaag brutaal in mijn kamer. Ze schijnt nogal van aandacht te houden. Tijd voor een maatje dus!
Donderdag.
Om jullie niet nog langer bezig te houden met deze overload aan letters zal ik hier kort in zijn. De ochtend begon zoals die van alle anderen, echter is het gebruikelijk hier op donderdag ochtend met zijn allen te gaan schoonmaken, in dit geval het gazon te verzorgen. Dit gaf een nogal hilarisch tafereel, waarbij iedereen een soort platte ijzeren scherpe hockeystick pakte en als een malle het gras begon kort te scheren. Iedereen deed mee, van schoonmaakster tot baas van het ziekenhuis. Ik en Kelly werden echter vierkant uitgelachen, want het gras ging meer dood dan wat anders als wij hakten. Gelukkig konden we er zelf ook om lachen haha.
Hierna heb ik meegelopen met een zuster in het ziekenhuis (en dan heb ik het over zuster als in non). Zij zou de ronde op de female ward doen. Ik heb daar ook zelf 2 patiënten met mijn Swahili spiekbriefjes gezien, en laterna ben ik met de zuster naar de bevallingsafdeling binnengelopen. Het leek er rustig, al was er wel een doodgeboorte wat ons even bezig hield. Wat overigens wel apart was, want we liepen daar een kamer in en daar lag een vrouw met een overleden baby op haar buik (heel vers allemaal want de placenta moest nog komen), terwijl er een hele groep student nurses om haar heen stond. Naja. Zo gaat dat hier dus.
Verder zijn we nog naar Nyakelembe gewandeld, waar normaal op zondag de markt is. Na wat rondneuzen, veel habari’s heen en weer en veel starende blikken, zit ik hier, achter mijn laptop een poging te doen alles van de afgelopen 4 dagen vast te leggen. Sorry dat het zo’n lap tekst is, maar nu weten jullie in ieder geval weer alles! (vooruit, bijna alles dan!).
Ps. Ik ga een poging doen wat foto’s online te zetten!
We hebben vooral nog veel de kat uit de boom gekeken, en tegelijkertijd keken we ook onze ogen uit! Zelfs de kleinste dingen gaan zo anders..
Maandag.
Maandag waren onze 2 voorgangers (de coassistenten die hier voor ons zaten), er nog zodat ze ons wat konden inwerken. De dag begon, zoals de komende 3 maanden elke doordeweekse dag zal beginnen, om 7.00 met een dikke snee zelfgemaakt brood met, jawel hoor, jam uit blik (heel soms hebben ze hier westerse spullen in een winkel..)! Smaakt overigens prima, maar ik denk zo dat we hierna de komende 10 jaar geen jam meer lusten. Om 7.30 uur werden we verwacht bij de morning prayer, waar alle werknemers van het ziekenhuis zijn (lees: inclusief tuinmannen en bewaking), om te bidden en daarna te zingen. T viel me op dat ze allemaal super goed kunnen zingen, in meerdere toonsoorten. Echt leuk om te horen! Tijdens deze morning prayer werden wij ok nog naar voren geroepen om onszelf voor te stellen. Hierna volgde de overdracht met de clinical officers, assistent medical officers en medical officers (allemaal soort van arsen waarbij een clinical officer een beetje op het niveau schijnt te zitten van een beginnend coassistent), waarna de oude garde coassistenten ons door het ziekenhuis heeft rondgeleid. Het ziekenhuis bestaat grofweg gezegd uit een OPD (soort filter van het ziekenhuis, fungeert als soort spoedeisende hulp, maar ook als poli en soort van huisarts), vrouwen-, mannen-, kindafdeling en nog een maternity en labor afdeling. Ook heeft het ziekenhuis 2 OK’s. Wat wel grappig is, is dat het ziekenhuis mintgroen is en bestaat uit meerdere gebouwtjes, verbonden door gangen die overdekt zijn met een afdak. T meest bizarre gebouw vond ik nog wel het gebouw vol zwangere die wachten totdat ze gaan bevallen. Hierbij is gebouw een groot woord, want het zijn meer twee grote schuren, vol bolle buiken die er soms wel weken zitten..
Na de rondleiding zijn we eigenlijk wat praktische zaken gaan regelen, zoals gas (die op was..) en ik heb mijn backpack op zijn Tanzaniaans uitgepakt (pole pole, langzaam dus). Later op de middag kwam er nog een zangkoor inclusief keyboard en overenthousiaste dirigent voor ons huisje repeteren. Bij navraag bleek dat dit gezellige geluid wat de swingende mensen produceerden, er 2 wekelijks stond. Ik ben benieuwd of het over een maand nog steeds leuk is om een repetitie ruimte voor je deur te hebben..
S avonds hebben we rijst met groenten gegeten. De bonenburgers gingen helaas niet meer door bij gebrek aan brood en gas (we hadden nog wel een elektrisch pitje om op te koken, maar dit is riskant gezien de frequente elektriciteit uitval).
Dinsdag.
S ochtends vroeg vertrok de oude garde, zij gingen reizen. Nu zouden Kelly en ik het met zijn twee moeten doen. We besloten dat het handig was eerst een beetje mee te kijken op de OPD. Beide zijn we daar verschillende keren uitgehuwelijkt, uitgelachen om onze naam (vooral de mijne is erg lastig en ik word veel Kissy genoemd) en aangegapen. Maar ook veel bizars kwam voorbij. Zo lag er een vrouw leeg te bloedendoor een miskraam, terwijl de clinical officer ik die dag mee keek, nog met een patiënt aan het kletsen was. En bij een bewusteloze jongen kondigde ze doodleuk aan dat ze buikpijn had en het wel genoeg vond voor vandaag.. Bizar! (verder was het een hele aardige vrouw, en gelukkig is de jongen uiteindelijk goed opgevangen).
Ondertussen was Joanita, onze ‘mama’ de komende 3 maanden, die 2x per week voor ons kookt, alles op de hand wast en schoonmaakt, druk in de weer en heb ik smiddags rijst met bruine bonen kunnen eten. Tijdens het eten hebben we met handen en voeten met de enkel Swahili sprekende vrouw en 4,5 jarige heel verlegen dochter kunnen praten, dit gaf wel een Afrikaanse sfeer!
S middags kregen we gelukkig een nieuw gevulde gas ton, waardoor we niet meer afhankelijk hoeven zijn van de o zo betrouwbare elektriciteit. Maar waar je iets krijgt gaat soms ook iets weg. Want wat bleek, mama Joanita had het laatste bodempje regenwater opgebruikt. Gelukkig vonden we nog ergens een bodempje in een emmer, zodat Kelly nog nooit met zo weinig water toch haar haren heeft kunnen wassen. Gelukkig verkopen ze hier wel flessen maji (water), anders hadden we ook met een emmer op ons hoofd het dal in mogen lopen (en ik zal je zeggen dat is niet makkelijk, want zonder emmer glij ik al bijna weg).
Woensdag.
Mocht je geen zin hebben om dit behoorlijk lange verhaal te lezen, dit is eigenlijk voor mij persoonlijk de belangrijkste dag tot nu toe geweest. Zo waren voorgaande dagen, dagen vol nieuwe indrukken, zo was deze er een van de nieuwe ervaringen.
Vandaag startte de dag weer met zelfgemaakt brood, dit keer door Joanita gebakken (een stuk lekkerder dus!). Na het gebruikelijke ziekenhuisritueel hebben Kelly en ik om een rondleiding in het lab gevraagd en hierna zijn we ook nog even bij Dr Peter langs geweest om te vragen of we een keer mee mogen op outreacht (15 juni! Dan gaan we met een Jeep van het ziekenuis naar een dorpje om HIV medicatie voor te schrijven e.d.). Aangezien we het wel op de OPD hadden gezien, besloten we dat het tijd was voor t (voor ons gevoel) echte werk. Zo is Kelly naar de mannen afdeling gestapt en ben ik naar de female ward gegaan. Daar was de dokter van de afdeling al bezig met de ronde, en sloot ik aan om wederom even de kat uit de boom te kijken om te zien hoe alles hier op een afdeling eraan toe gaat. Die ochtend heb ik veel Swahili gehoord en nog wat dingen uitgelegd gekregen. Er lag een behoorlijk zieke jonge vrouw in coma (moeder van 14 kinderen), maar de rest van de afdeling leek stabiel dus besloot hij dat het tijd was voor chai (thee), dus ben ik naar het huisje gegaan om een boterham te eten (het huisje ligt 10 meter van het ziekenhuis af, in dit soort gevallen erg handig!). Op de genoemde tijd stond ik weer braaf op de afdeling, maar zoals te verwachten de arts nog niet. Terwijl ik stond te wachten heb ik wat met de verpleging gekletst, overigens praat het meeste personeel ‘Engels’, wat echter lastig te ontcijferen is bij het merendeel. Maar opeens werd ik (‘Doctor! Doctor!’) plots geroepen door een vrouw, wiens moeder niet meer bewoog, gaf ze aan. Ik greep haar pols (die nog mooi klopte) en merkte wel dat er wat braaksel lag en ze soms een beetje naar lucht leek te happen. Maar omdat ik mijn plek niet echt kende heb ik de situatie niet zo ernstig ingeschat en heb ik heel even op de afdelings dokter gewacht nadat ik de verpleging inseinde. Ondertussen was verpleging (ik schat zo allemaal om en nabij de 17 jaar oud) iets in het Swahili aan het vertellen tegen dochter, waarop dochter theatraal met een doffe klap op de grond flauw viel. Gelukkig kwam op dat moment de arts aangelopen en heb ik meteen benoemd wat ik eerder constateerde. Helaas stopte op dat moment plots haar pols en ben ik gaan reanimeren, maar al gauw bleek het ongeveer 80 jarige vrouwtje toch echt dood. Niet helemaal duidelijk waaraan ze is overleden, maar ik voelde me wel direct super schuldig, want misschien had ik direct wel wat kunnen doen. Ik heb dit meteen bij de betreffende arts aangekaart en ik had nog evt direct toen hij er nog niet was om een ballonmasker voor beademing kunnen roepen, maar ook dan zou ze het hoogstwaarschijnlijk niet hebben overleefd. Ik kon er niks aan doen werd mij verteld. Maar jezus, wat voelde ik mij onhandig.
Achteraf bleek dat de leerling verpleegkundigen haar al hadden dood verklaard naar dochter toe, wat de flauwval reactie iets wat begrijpelijker maakt.
Het balende gevoel blijft een beetje, maar ik heb het wel een plekje kunnen geven en ik hoop er natuurlijk van te leven, want hoogstwaarschijnlijk zullen deze zulke situaties zich vaker voordoen.
Smiddags zijn Kelly en ik na een onverwachts bezoekje van 2 onbekende vrolijke Afrikanen (die achteraf vrienden van de vorige co’s bleken te zijn), naar het dal gaan wandelen (Rubya licht op een berg). Super mooi uitzicht, en super warm, maar dat mocht de pret niet drukken! In het dal kwamen we bij een klein huisje met bananen bomen waar een vrouw en 2 dochters aan he werk waren. Na een korte habari (groeting die ze hier het meest gebruiken) over en weer kwam er al gauw een karibu uit de vrouw haar mond. Ze nodigde ons bij haar binnen uit, waarop Kelly meteen vrolijk naar binnen stapte en ik haar volgde. Een bijzondere ervaring, want veel binnen was er niet. Het was een kleine schuurtje met een motor in het midden en wat zakken graan aan de zijkant. Kelly en ik namen plaats op een houten bank die net door de deur paste, en met ons steenkolen Swahili hadden we een gesprekje. We kregen nog 3 onbekende vruchten in handen gedrukt en ze wilde graag dat we haar kinderen fotografeerden. Hier maakte we dankbaar gebruik van, dus hiernaast hebben we tevens het hele gezin op de foto gezet, met ons erbij. Binnenkort willen we terug met speelgoed voor de kinderen, want dit leken ze niet veel te hebben.
Behalve de speciale ervaring zijn we ook nog wat apen tegengekomen, die hier gewoon in de bomen leven als je goed kijkt, wat Kelly gelukkig deed. Alsof ik door de apenheul heen liep heb ik foto’s staan knippen, dus ik zal er hier ook een plaatsen.
Verder hebben we ons met een gekregen emmer water uit het ziekenhuis kunnen wassen (wat ook wel nodig is hier in de hitte, met het rode zand erbij). En s avonds hebben we groente met kouskous (wat hier nog ergens in de kast lag) gegeten. Zat niet veel smaak aan, maar Kuku, onze kip, heeft er van genoten. Ja we hebben een kip! Dat beest ziet er niet voor niks goed uit in vergelijking met de schrale kippen in Tanzania, want ze wordt behoorlijk verwend. Zo laten we haar net als onze voorgangers uit aan een touwtje in het gras en ook laten we haar los op de achterplaats lopen, al stond ze vandaag brutaal in mijn kamer. Ze schijnt nogal van aandacht te houden. Tijd voor een maatje dus!
Donderdag.
Om jullie niet nog langer bezig te houden met deze overload aan letters zal ik hier kort in zijn. De ochtend begon zoals die van alle anderen, echter is het gebruikelijk hier op donderdag ochtend met zijn allen te gaan schoonmaken, in dit geval het gazon te verzorgen. Dit gaf een nogal hilarisch tafereel, waarbij iedereen een soort platte ijzeren scherpe hockeystick pakte en als een malle het gras begon kort te scheren. Iedereen deed mee, van schoonmaakster tot baas van het ziekenhuis. Ik en Kelly werden echter vierkant uitgelachen, want het gras ging meer dood dan wat anders als wij hakten. Gelukkig konden we er zelf ook om lachen haha.
Hierna heb ik meegelopen met een zuster in het ziekenhuis (en dan heb ik het over zuster als in non). Zij zou de ronde op de female ward doen. Ik heb daar ook zelf 2 patiënten met mijn Swahili spiekbriefjes gezien, en laterna ben ik met de zuster naar de bevallingsafdeling binnengelopen. Het leek er rustig, al was er wel een doodgeboorte wat ons even bezig hield. Wat overigens wel apart was, want we liepen daar een kamer in en daar lag een vrouw met een overleden baby op haar buik (heel vers allemaal want de placenta moest nog komen), terwijl er een hele groep student nurses om haar heen stond. Naja. Zo gaat dat hier dus.
Verder zijn we nog naar Nyakelembe gewandeld, waar normaal op zondag de markt is. Na wat rondneuzen, veel habari’s heen en weer en veel starende blikken, zit ik hier, achter mijn laptop een poging te doen alles van de afgelopen 4 dagen vast te leggen. Sorry dat het zo’n lap tekst is, maar nu weten jullie in ieder geval weer alles! (vooruit, bijna alles dan!).
Ps. Ik ga een poging doen wat foto’s online te zetten!
-
02 Juni 2016 - 17:53
Sharon & Jimmy:
Wat een super verhalen en heel leuk om te lezen
Dikke knuffel -
02 Juni 2016 - 18:16
Peggy:
Wow wat een verhaal zeg, een hele belevenis! Ikben blij dat het hier in het ziekenhuis er iets anders aan toe gaat haha.
wel een gave kip(foto van roy gezien;p )
Kan niet wachten op je volgende verhaal.
xx
-
02 Juni 2016 - 18:27
Sandra&Jasper:
Wat veel indrukken in korte tijd. Leuk dat je het allemaal zo gedetailleerd op schrijft.
Zo houdt je ons nu op de hoogte en heb je straks mooie verhalen als herinnering.
Veel succes nog en ben benieuwd naar de verhalen die nog gaan komen.
Xx -
02 Juni 2016 - 18:41
Tiny En Gerrit Camps:
Hoi Chrissy.
Ja hoor jij hebt een mooi verhaal geschreven.
Zo ervaar je ook hoe het leven is aan de andere kant van de aarde.
Jij zult ervaring opdoen waar je je hele leven aan zult herrineren.
Hoe moeilijk wij hier doen met veel .
En bij jullie gemakkelijk zijn met zo weinig.
Maar ik heb wel gelachen met jou ervaring.
Had je nog een eitje van jou kippetje.
Zij is toch niet te lui zijn om een eitje te leggen .
Tenzij zij te vet is dan leggen kippen ook slecht.
Even wat anders hier is het echt nat zo'n 100 mm water in een dag .
Maar de stof is wel weg is toch ook positief
Dus we duimen voor jullie en wensen jullie een fijn en leerzaam verblijf.
Groetjes van Tiny en Ger.
-
02 Juni 2016 - 19:08
Irene:
Ha Chrissy,
Wat een belevenissen al gelijk je eerste week! Leuk om te lezen. Nou ja, van dat 80-jarige vrouwtje minder leuk natuurlijk, maar je moet maar niet met een schuldig gevoel rond blijven lopen, hoewel ik het me wel kan voorstellen dat je je zo voelt. Tegen de tijd dat je terug komt, kun je vast vloeiend Swahili praten. Wel een geweldige ervaring lijkt me zo. Ik zal je zo een grappig filmpje door- appen van een kip. Moet je jullie kip maar eens laten horen, misschien gaat ze wel meedoen?!
Veel succes nog met alle belevenissen en voor jullie ook bijna weekend. Ben benieuwd hoe het weekend er voor jullie uit gaat zien daar! Ook dat wordt vast een leuke ervaring. geniet er nog maar lekker van !
lieve groetjes ,Irene -
02 Juni 2016 - 19:22
Nel Leenen:
Hee chrissy.
wat spannende verhalen schrijf je, erg leuk om te lezen.
zo heb je in 1 week al heel veel meegemaakt.
blijf ervan genieten goede tijden en slechte tijden.
hier is het weer erg nat met veel regen, maar niet koud ong. 22 graden
ik kijk uit naar jou volgend verhaal.
Groetjes nel. -
02 Juni 2016 - 19:58
Edith:
Hodi Chrissy,
Wat een belevenissen maken jullie daar al mee!
Ontzettend fijn om te lezen dat het goed met jullie gaat. Alles gaat daar zo totaal anders als hier in het ziekenhuis maar een ervaring voor het leven! Hopelijk zijn niet alle dagen zo heftig als de derde dag want dan wordt het wel heel veel om te verwerken.
Veel succes en we kijken nu al uit naar je volgende verslag -
02 Juni 2016 - 20:01
Edith:
Salamu en een dikke kus van ons
Edith en Vincent
-
02 Juni 2016 - 20:03
Edith:
Leuke foto's trouwens! -
02 Juni 2016 - 20:56
Nathalie:
Weer een prachtig verslag. Super leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. kijk nu al weer uit naar je volgende verslag!
-
02 Juni 2016 - 20:59
Irene:
Wat leuk die foto's bij je verslag, zal ze morgen aan oma laten zien!!
l.gr. Irene -
02 Juni 2016 - 21:18
Maud:
Ha Chrissy en Kelly!
Wat een indrukwekkend verhaal, heftig zeg wat je al hebt meegemaakt! En tegelijk zo leuk dat jullie ook al zoveel naast het werken hebben gedaan! Hopelijk kunnen we snel echt verhalen uitwisselen!
Succes verder, vooral ook met Swahili, dat vormt hier ook een probleem...
Groetjes uit Biharamulo!
Xx Maud
